Super spannend dagje voor mij…

Ik heb er maanden naar uitgekeken, en vandaag zal het eindelijk zover zijn. Ik ga straks voor het eerst in bijna een half jaar terug naar Barcelona. Dat is, sinds we daar een flatje kochten in 2013, nog nooit gebeurd. Normaal gaan we er toch minstens één keer per maand heen, soms vaker, en we brengen er alle schoolvakanties door. Maar door de corona is dat nu dus zo lang niet gelukt.

Ook voor onze Spaanse vrienden, die een sleutel hebben van de flat, was het lange tijd niet evident om onze flat te gaan controleren, omdat ze ook enkel met zeer grondige redenen de straat op mochten. Ergens eind mei zijn ze dan toch eens op bezoek gegaan en hebben ze de eieren, de melk, en de kaas die al sinds begin dit jaar in onze frigo stonden weg te gooien. De kaas was al spontaan schimmelkaas geworden. Dat soort dingen. Maar voor de rest was de flat OK.

Vandaag rij ik erheen vanuit de Gers in Frankrijk, tussen Bordeaux en Toulouse. Ik ga sowieso door de Pyreneeën rijden, daar vliegen we ook altijd over. Mijn geliefde stad binnenrijden zal voor mij zeer emotioneel zijn, dat weet ik nu al. En het zal straks met knikkende knieën zijn dat ik de sleutel in het slot zal draaien. Eén ding weet ik zeker: het zal er bijzonder heet zijn, want de airco heeft ook maanden niet aangestaan. Maar het zal sowieso ontzettend fijn zijn om weer thuis te komen.

Iedereen heeft zo z’n eigen momentjes die hij voor altijd zal herinneren van na de lockdown: voor het eerst de ouders, grootouders of kleinkinderen terug zien. Die eerste keer dat je weer ging werken op kantoor of in de fabriek. Die eerste keer dat je weer een terrasje deed. De eerste keer dat je weer vrienden uit kon nodigen voor een etentje. Bij mij zal vandaag voor eeuwig in m’n geheugen gegrift staan: voor het eerst weer in Barcelona. Ik kijk er belachelijk hard naar uit.