Slecht nieuws uit Barcelona. Maar ik had er wel al voor gevreesd …

Toegegeven. Het was soms met een dubbel gevoel dat we de social media van onze vrienden in Barcelona bekeken de voorbije maanden. In mijn geliefde (tweede) thuisstad ging het leven veel meer z’n gangetje dan hier bij ons in België. De restaurants en bars waren ook nog altijd open. Elke dag. Vanaf de kerstvakantie wel enkel nog voor het ontbijt en de lunch. Maar toch. De theaters waren ook nog voor een deeltje open. En het goede nieuws was: de cijfers waren niet slechter dan bij ons. In België kleurden de statistieken rood, daar ook, maar zelfs wat lichter rood dan bij ons. Zo kon het dus ook…

Je mocht in Barcelona zelfs nog mensen thuis ontvangen. En met de feestdagen was er uitgebreider sociaal contact mogelijk. Spanjaarden verbieden om hun familie te zien tijdens de kerstdagen is absoluut geen optie. Tot tien man mocht er zelfs samen komen bij de mensen thuis. Op 24 december. De 25ste ook. En de 26ste. En een week later nog eens opnieuw. Met oudjaar en op 1 januari. En op de koop toe ook nog eens op de 6de januari. Drie Koningen is immers een gigantische feestdag in Barcelona, een beetje zoals Sinterklaas bij ons. Dan moet je gewoon met oma en opa, met nonkels en tantes en met het hele gezin afspreken. Het is pakjesavond. Super gezellig.

De cijfers waren goed en het leven lachte onze vrienden toe. Ze waren uiterst voorzichtig, zeiden ze, maar dat was volgens ons niet helemaal waar. Dat zag ik op hun filmpjes. Ze hadden veel wisselende sociale contacten. Ze zaten met velen rond de feesttafel. Ze knuffelden en zoenden. Heerlijk hoor. In normale tijden. Ik was dan ook stikjaloers. Maar ook behoorlijk bezorgd. Want er was wel degelijk een reden waarom de regels bij ons zo streng waren. Door onze contacten streng in te perken, hoopten wij te ontsnappen aan een derde golf. Dat lukt ons nauwelijks vandaag. Zouden de Spanjaarden dan immuun zijn geworden voor het virus? Of stevenden ze recht op een ramp af. Ik hield eerlijk gezegd de adem in.

Intussen liggen de feestdagen alweer twee weken achter ons, en wat blijkt: ze hebben wel degelijk met vuur gespeeld in Barcelona. De cijfers gaan weer pijlsnel door het dak. De besmettingen gaan hard. Twee van onze beste vrienden hebben nu covid. Ze zijn jong en hebben geen onderliggende gezondheidsproblematiek. Maar ze zijn wel stevig ziek. Dat verontrust me. Ik hoop dat ze snel genezen en covid zonder al te grote kleerscheuren doorkomen. De stad likt vandaag de wonden en men is bang voor de ellende die nu nog op de stad af zit te komen. Al die oh zo gezellige kerstfeestjes, waar ik zo jaloers op was, komen nu als een boemerang terug in het gezicht van de mensen die gewoon hun familie wilden zien om te klinken op een beter jaar. Rotvirus.