Exact een jaar geleden, half december vorig jaar was een trieste periode voor ons. George één van onze twee katten was heel ziek. Dat zorgde voor trieste momenten, maar ook voor mooie. Ik schreef er toen deze tekst over….

“Onze George is ziek. Eén van onze poezen heeft nierfalen. Wellicht al erg lang. Maar katten zijn vechters. Wanneer je ontdekt dat er iets niet klopt is het meestal te laat. Plots worden ze mager, loom, drinken ze heel veel water en gaan ze erg vaak naar het toilet. Dat gebeurde bij George. 6, 5 jaar oud. Vorige week nog letterlijk spring-in-het-veld. Nu stokoud en traag. Na een week in het dierenziekenhuis met infusen, echo’s en puncties is het verdict hard: onze kleine held George is terminaal. 95 procent van z’n niertjes functioneert niet meer. Elke dag of week die we nog met hem hebben is gestolen tijd. Gewonnen tijd. Zalige tijd. Heilige tijd.

We zouden dit weekend naar Barcelona gaan. Ik heb immens drukke dagen achter de rug, met heel veel dj-sets, leuke opdrachten voor deze Blog, en uiteraard ook heel veel radio. Ik draaide soms dubbele shiften om zieke collega’s te vervangen. Niet getreurd, want dit weekend zou een weekend verwennen worden. Work hard, play hard. We hadden onder andere een tafeltje in Tickets geboekt, het spectaculaire restaurant van Albert Adria van El Bulli (TOP 50 van de wereld) en in mijn klassieke favoriet: Via Veneto. Dat weekendje weg hebben we geschrapt. Uiteraard. Nu gaat alle aandacht naar onze zieke vriend.

Geloof me of niet: dit weekend blijkt op een bijzondere manier ook een cadeautje. Sinds wij in ons huis in Rijmenam wonen (en dat is nu al dik 12 jaar) hebben we nooit een leeg weekend thuis gehad. Dat klinkt ongeloofwaardig, maar het is zo. En daar kiezen we voor. Oprecht. Normaal ga ik dus op een paar fuiven en feesten dj’n in het weekend. De avonden waarop ik niet op feestjes draai hebben we dan wel weer etentjes met of bij vrienden gepland. Of we blokkeren af en toe een weekend en gaan dan naar onze tweede thuis in Barcelona. Even weg van hier. Ook al is het daar ook altijd lekker druk. Maar nu hadden we dus plots geen enkele afspraak en waren we thuis. Door George. Dankzij George.

Wat doe je daar dan mee? We zijn dat dus echt niet gewend. Ik kan het niet anders omschrijven dan op deze manier: we laten ons eens heerlijk gaan. Nestdrang is ons antwoord. We laten toe wat we nooit toelaten. Traagheid. Gezellig niksen. Ik ben vrijdag nieuwe poëziebundels gaan kopen. Ik heb een pastaschotel gemaakt met fusilli, zelf gerolde gehaktballetjes vol verse kruiden, mozzarella en zo’n gegratineerde kaaskorst erbovenop. Zo’n krakend korstje waar wij als kind meer voor vochten dan voor de brandweerwagen bij Lego. We openden er een mooie Saint Estephe bij. En we keken naar The Voice Senior. Doen wij nooit: tv kijken op vrijdag. De gashaard brandde. De kaarsjes ook. Onze plotse seniorkat George was zo opgelucht dat hij het dierenziekenhuis had mogen verlaten, en smeekte de hele avond om knuffels. En wij voelden ons gelukkig. Hij ook wel, denk ik.

Gisteren en vandaag hetzelfde. Buiten is het winter en storm. Binnen is er een smakelijke kaasschotel van bij Schockaert in Mechelen, en we drinken een flesje Vosne-Romanée. We lezen wat. We lopen de hele dag rond in onze peignoir. Misschien gaan we straks heel even uitwaaien wanneer onze patiënt ligt te slapen, want dat doet hij nu ontzettend veel. Niks moet. Behalve George helpen. En z’n broer Gilbert evenveel liefde geven en aandacht: want die snapt het niet helemaal. Waarom plots zoveel aandacht voor die broer van me die zo traag en moe is geworden? Wij weten wel waarom. We kopen tijd. We zien hen allebei zo graag.

Gewoon pasta met ballekes en geen restaurant met een Michelin ster. Gewoon wij vieren samen en geen chic diner met opgedirkte vrienden waarvoor ik me maar al te graag 24 uur lang in de keuken opsluiten moet. Gewoon thuis, tussen de zwiepende bomen, met de regen tegen de ruiten en eens niet heen- en weer vliegen naar de zon van Spanje. Het is door omstandigheden ons lot dit weekend, maar het is een immens cadeau. We babbelen veel. En we zwijgen veel. We drinken het beste uit de kelder, en klinken op het leven. En we hopen op nog veel extra tijd met onze twee wondermooie en lieve katers. Ze maken dingen en tijd in ons los waarvan we niet beseffen dat het bestond.”

Twee dagen later was het leven op en hebben we doodzieke George een spuitje moeten geven. Het was het enige wat we nog konden doen: hem rustig laten inslapen. We hebben de mooiste herinneringen aan die warme lieve schat, en z’n foto’s staan nog in ons interieur. En z’n broer Gilbert doet het echt goed. Hij neemt pilletjes voor z’n hart maar ca va. En hij knuffelt ons dood. Niet normaal hoeveel liefde je van zo’n poezen krijgt. Bij leven en welzijn, en zelfs in hun laatste uren…