Tweede keer covid in een half jaar tijd

Eén van onze beste vrienden in Barcelona, met wie we een paar keer zouden afspreken, en op 1 januari zouden dineren liet gisteren weten dat hij ziek was. Covid, wellicht. Ik geloofde het nauwelijks, want hij was pas enkele maanden geleden besmet geraakt en was toen toch ook een week lang behoorlijk ziek geweest. Maar goed, hij voelde zich gisteren opnieuw rot, en kreeg een bericht van een goede vriend met wie hij enkele dagen voordien had gedineerd dat twee mensen aan tafel die avond intussen positief getest hadden. Dus deed hij ook maar een zelftest, en daar kwamen al snel twee streepjes tevoorschijn. Een bijkomende test in het ziekenhuis gaf hetzelfde resultaat: positief. Hij heeft opnieuw covid, en is er flink ziek van.

Ik snap het allemaal soms niet zo goed meer. Eind juli lag hij al tien dagen in z’n bed, goed ziek van dat ellendige virus. Hij was toen net voor de tweede keer gevaccineerd, maar het virus had het vaccin mooi weten te omzeilen. Nu een half jaar later opnieuw ziek worden is gewoon hallucinant. Want je zou toch denken dat je na twee prikken en een stevige besmetting een tijdje immuun bent. Niet dus. Daar gaat het geplande nieuwjaarsetentje. Niet erg voor ons, we organiseren wel iets anders, maar zeker sneu voor hem, want voor de tweede keer in een half jaar heeft het rotvirus hem te pakken.

Het gaat trouwens weer super hard in Spanje. Omikron raast door het land. En je moet dan wel buiten overal een mondkapje opzetten, maar dat doet hier niet eens de helft van de mensen. En we zijn zelf naar 4 restaurants gaan eten deze week, en slechts in één restaurant werd naar onze CST gevraagd. Ook zouden de restaurants zogezegd op de helft van hun capaciteit draaien, maar eerlijk gezegd: dat zie ik nergens. Er staan overal evenveel tafels als voordien, en ze zitten goed vol. En als mensen in het restaurant arriveren met hun mondkapje op, gaat het al uit voor ze de andere gasten aan tafel een dikke knuffel en kus hebben gegeven. De mensen zijn de maatregelen en virus, net als in België kotsbeu, maar het virus is weer in bloedvorm hier, zij het dan wel de nieuwe variant.

“Die nieuwe variant maakt de mensen blijkbaar wel een stuk minder ziek,” zei een bevriende restaurateur mij deze week, “de meeste mensen krijgen nu een lichte of stevige verkoudheid, in het ergste geval een soort van griep, maar hun longen zouden nauwelijks beschadigd worden.” Dat lees ik tegenwoordig zo’n beetje overal, en dat is super goed nieuws, denk ik dan. Want een verkoudheid, dat krijgen wel allemaal wel eens, toch? En daar kun je mee leven, en in principe zelfs mee werken.

Het enige grote nadeel aan Omikron is volgens verschillende ondernemers die ik ken in Barcelona, dat zaken en bedrijven voortdurend dicht moeten omdat er zoveel besmettingen zijn en dat het besmette personeel dan tien dagen moet uitzieken. En ook bij een hoog-risico-contact, en die heb je toch al snel in een maatschappij die alles toelaat, moeten bedrijven telkens ook weer voor tien dagen dicht.

Op die manier wordt de gezondheidscrisis misschien minder stevig, maar voortdurend de bedrijven  open en dicht moeten doen verlamt om den duur de economie totaal, en daar zijn ze nu in Spanje erg bang voor. Daarom hoor je hier en daar weer stemmen om bepaalde sectoren gewoon even helemaal dicht te doen, een echte lockdown om de bevolking en de zorg te beschermen tegen Omkikron. Stemmen die je ook in België wel weer hoort. Eerlijk gezegd; ik hou mijn hart vast voor de beslissingen van de komende weken. Zeker als ook bij ons de besmettingen zwaar de lucht ingaan, en de zorg weer onder druk komt te staan.

1 ding is wel duidelijk, we zijn er nog lang niet van af, en die Omikron is echt een spelbreker en een pretbederver. En het zal niet enkel ons nieuwjaarsetentje zijn dat geschrapt zal worden de komende weken en maanden, vrees ik. De eerste DJ-sets die nog niet gecanceld zijn in mijn agenda zijn in februari, maar de kans dat die doorgaan lijkt me nihil. Moedeloos wordt een mens daar soms van, maar we kunnen niet anders dan er intussen het beste van te blijven maken. Intussen hoop ik vooral dat onze maat niet al te ziek wordt, en snel kan herstellen. Verdomme toch.