Vakantieblues. Wie herkent dat vreemde gevoel?

Ben ik de enige? De enige met die lichtjes merkwaardige afwijking? Het wordt dan eind juni, begin juli, en ik krijg zoals elk jaar toch weer eventjes de blues. Ik ben dolgelukkig hoor, omdat het weer zomervakantie is en ik eindelijk eens een paar weken alle riemen af kan leggen, de wekker mag vermoorden, en de sociale media in principe links zou kunnen laten liggen. Maar die langste dagen van het jaar, na een volledig seizoen ochtendradio maken, samen met die eerste gekoelde flesjes rosé van de zomer, doen mij altijd wat week worden in mijn hoofd.

Ik weet dat er nu weken van heerlijk niksen aankomen, en dat ik daar al een heel jaar naar snak, maar ik ben me nu ook wel weer ontzettend bewust van “de tijd”. De vorige zomervakantie was voor mijn gevoel pas gisteren. En morgen is het weer herfst. Intussen vul ik aan snel tempo mijn rimpelspaarkaart aan. Mijn ouders worden ouder, mijn petekindjes waren onlangs nog baby’s en nu zijn het al miniatuurvrouwtjes met een meninkje.

Ik heb leuke boeken en shorts in mijn koffer gestoken. Ik ga deze zomer veel vrienden zien met wie ik lange filosofische gesprekken ga voeren en visjes van de markt op de grill ga gooien en belachelijk goedkope maar uitstekende flessen Spaanse wijn ga drinken tot alle lichten van al onze buren in Barcelona al lang zijn gedoofd en de kaarsen op ons terrasje vanzelf zijn ingedommeld. Ik ga met mijn grote liefde nog eens een weekje door Frankrijk reizen, zoals we vroeger altijd deden, wat kijken we daar ontzettend naar uit, just the 2 of us, een weekje weg. We gaan daar slapen in mooie charmante hotels en eten in grote restaurants. Dus klagen doe ik zeker niet.

Maar de voorbije dagen hing er dus wel weer wat weemoed in mijn lijf. Ik zet dan oude jazzy songs op. Ik wandel wat mijmerend. Er hangt iets in mijn buik en in mijn keel dat lichtjes aangenaam en onaangenaam tegelijk is. En ik ben nu alweer bang voor de dag dat ik terugvlieg en weer in de routine van de werkweken sukkel, terwijl net daar mijn grote levensvreugde ligt: in mijn oh zo heerlijke job. Ik ben een rare. Met vreemde, maar wellicht herkenbare afwijkingen. En de vakantie blues heeft mij weer flink te grazen genomen. Heerlijk. Want pijn doet het niet, en het spoelt ook makkelijk weg.