Het was al een hele week aangekondigd: woensdag (vandaag dus) wordt echt een topdag. Volop lente zou het worden. Tegen de twintig graden. Zonovergoten. Het kon niet op. Ik had al bijna mijn korte broek klaargelegd voor vandaag en een kleurrijke polo met korte mouwen. Gewoon omdat de weermannen en -vrouwen ons er helemaal warm voor gemaakt hadden.

Maar gisteren zag ik het al gebeuren, nog voor de weermannen aan het terugkrabbelen waren. Ik zag plots op mijn weer-app dat de zonnetjes plaats maakten voor wolken. En Davy bracht de boodschap gisteren ook in het nieuws van VTM: een volledig zonnige woensdag wordt het zeker niet. Stef zei zelfs: dat had ik eigenlijk niet zien aankomen. Gelijk had ie. Na al die hoera-berichten van de voorbije dagen is dit toch een beetje een domper op de feestvreugde.

Nu had ik zelfs een lunch op een gezellig terrasje geboekt voor deze middag. Leek me heerlijk. Met een fijne kameraad iets lekkers eten in de zon op een terras in Gent, het leek me een prima idee zo midden in de week, zeker omdat er dus zo’n prachtig weer voorspeld was. Maar ik zie de bui nu al hangen. Het zal wellicht lunchen onder de wolken worden.

En dan is de grootste bedreiging misschien nog niet de regen, maar het Sahara-zand dat misschien wel over ons uitgestrooid gaat worden. De zonsopgang en zonsondergang zouden voort prachtige rode hemels kunnen zorgen, met al dat zand dat met de warme lucht blijkbaar onderweg naar ons is. Maar in Spanje zorgde het gisteren ook voor een mooie laag rood zand op de auto’s en de terrassen.

Het zal me benieuwen wat het lunchmenu wordt straks: wolken, regen of zand in de soep. Hoe dan ook: we gaan ervoor. We nemen tegen beter weten de zonnebril mee (maar ook een truitje) en wie weet zijn de opklaringen vanmiddag in Gent wel zo breed dat we al een beetje een zomers gevoel krijgen. Dus lekker lunchen doen we sowieso. Op een terrasje, desnoods schuilend onder een parasol.