“En hoe smaakten de frietjes van de frituur Sven?” Niet normaal hoeveel reacties ik gisteren gekregen heb op mijn sociale media. Ik had hier op de blog, maar ook in de ochtendshow op Joe verklapt dat ik gisteren voor het eerst in tien jaar nog eens frietjes zou eten van de frituur, en het leek wel alsof dat mijn zotste culinaire uitspatting was sinds de start van deze foodblog meer dan drie jaar geleden.

Heel veel mensen vonden het gewoon ongelofelijk dat het zo lang geleden was dat ik nog eens naar een frituur was gegaan. Het is zo’n mooie traditie in vele Vlaamse gezinnen: frietjes op vrijdag, en vlezekes, voor TV. Raar dat je zo met eten bezig kunt zijn, en de frituur links kunt laten liggen, zeiden velen.

Anderen begrepen wel hoe het zo ver is kunnen komen. In 2010 woog ik 114 kilo. Ik at alles, en vooral veel te veel, en ik sportte nooit. En toen ging ik nog geregeld naar de frituur, en ik at ook heel vaak diepvriespizza’s, en zelfs pitta’s bij het uitgaan. Nooit had ik genoeg. Ik was altijd gulzig. Ik leefde eigenlijk ongezond en zelfs XXL was te small voor mij geworden.

Maar toen gooide ik het roer om. Ik ging veel wandelen. Ik ging gezond eten. En als ik al eens zondigde, dan was dat op restaurant. De snelle vette hap, daar bleef ik voortaan ver van weg. Met het gekende resultaat, ik kreeg mijn gewicht en mijn gezondheid onder controle. Maar dat ging dus niet vanzelf, en tot op vandaag moet ik uitkijken: ik kom zo makkelijk bij.

Frietjes van de frituur, sauzen, vleesjes, het zijn allemaal massa’s calorieën, en alles wat je (teveel) eet moet je er nadien ook weer af gaan sporten, het is niet anders. Dus dat is de enige reden dat ik al zolang geen frituur meer bezocht heb. Mensen die in hetzelfde schuitje zitten herkennen dat patroon wellicht wel en snappen hoe het komt dat ik dat culinaire erfgoed zo lang heb verwaarloosd.

Maar soit, gisteren was het zover. We haalden na tien jaar nog eens frietjes in frituur De Ketel in Lochristi. Ik keek er erg naar uit. Ook al zat er ook ergens wel een klein beetje een schuldgevoel in de weg, of zo. Maar ik kan je zeggen: het was lekker. Maar best ook veel. Een middelgrote friet, daar raak ik toch niet helemaal meer doorheen. Ook al waren de frietjes knapperig en niet wak. Echt smakelijk.

Ik had er ook stoofvleessaus bij genomen. En daar was ik eigenlijk van vergeten dat dat enkel saus is en er eigenlijk geen stoofvlees inzit. De frikandel special, met de ketchup, mayonaise en uitjes was super lekker, maar ik moet toegeven dat ik stiekem in mijn hoofd wel een beetje zat te rekenen hoeveel calorieën daar wel niet inzitten. Moet je niet doen, ik weet het, je moet genieten in het leven, en zondigen mag, maar ik kon het toch niet helemaal laten.

Eindconclusie? Het was allemaal best lekker. En vooral heel erg gezellig. Ik snap het wekelijkse tafereeltje in al die gezinnen in België eigenlijk wel goed: frietjes en vlezekes aan de salontafel, voor de TV, het heeft iets super comfortabel. En wij hadden de haard dan nog eens aan, en de poes lag te spinnen… Ja genoten heb ik wel.

En dan nu de vraag die misschien wel honderden mensen mij stelden: “vanaf nu elke vrijdag Sven?” Dat denk ik nu eerlijk gezegd niet. Ik moet sowieso uitkijken welke zonden ik mezelf toelaat, wil ik niet weer richting de 100 kilo groeien, dus ik moet keuzes maken. Maar wachten tot november 2030, dat ga ik nu ook niet meer doen, wees gerust.