Ik weet dat dit bericht sommige mensen nog steeds boos gaat maken, maar ik hoop dat ik sommige haters een klein beetje milder kan stemmen. Het zit zo: de voorbije dagen heb ik met ongeloof op de commentaar-pagina van Het Laatste Nieuws en op sociale media lelijke berichten aan het adres van Marc Coucke gelezen. Berichten die ik op geen enkele mogelijke manier kan begrijpen, plaatsen, of aanvaarden. Ik weet het, Marc is een vriend van me, en hij is groot genoeg om zichzelf te verdedigen, ook al is daar absoluut geen reden toe. Maar dit is mijn blog. Ik schrijf hier over de dingen die me aangrijpen, blij maken of verdrietig. En dit wil ik even kwijt.

Duizenden mensen zijn de voorbije week het slachtoffer geworden van een afschuwelijke ramp die zijn voorgaande niet kent in Wallonië en in bepaalde stukken van Limburg. Mensen zijn nog steeds vermist, er zijn tientallen mensen verdronken, andere mensen zijn hun volledige hebben en houden kwijt geraakt, hun huizen, hun inboedel, hun wagens, hun huisdieren. Er zijn tankstations vernield en kruideniers, bakkers en slagers, kantoren en cafés, sportclubs, hotels en restaurants. Iedereen heeft gedeeld in de ellende, en de impact bij sommige mensen is werkelijk gigantisch. Ik word daar stil van, en alle beelden grijpen me naar de keel. Al die dodelijke slachtoffers, al die vermisten, al die mensen die alles kwijt zijn. Afschuwelijk.

Ook Marc Coucke, die nu al geruime tijd investeert in Durbuy is inderdaad een slachtoffer, zijn hotel Le Sanglier Des Ardennes heeft gigantische waterschade opgelopen. De volledige lobby, kelders, ontbijtruimte en seminariezalen zijn vernield. Dat geldt ook voor het restaurant Désirée De Lille, van Roger van Damme, dat amper een paar dagen open was. Alles is daar kapot. De parket wordt uitgebroken, de muren staan kletsnat, keukengerei is naar de vaantjes. Daar hebben beide heren op sociale media over verteld, ze hebben hun verdriet en hun angst getoond. Zoals zovele mensen dat hebben gedaan de voorbije dagen. Dat lijkt me menselijk. En logisch.

In de Vlaamse media heeft men de voorbije dagen onder andere het verhaal van Coucke en van Damme opgepikt. Maar in tegen stelling tot de vele andere schrijnende verhalen waar wel empathie in de reacties overheerst, krijgt vooral Marc Coucke van sommigen vervelende en vooral totaal onverdiende kritiek. “Hij heeft immers geld genoeg. Hij moet niet klagen en zeuren. Hij zou beter andere mensen helpen. Hij is een aandachtszoeker. Hij denkt enkel aan zijn eigen portemonnee.” En dat zijn nog de bravere reacties.

Eerlijk gezegd, ik snap dat niet. Hoe kun je mensen die in de ellende zitten nu zo aanpakken. Heeft het met jaloezie te maken? Met machteloosheid? Waarmee? Van de eerste reacties tot op vandaag blijft Marc op al zijn sociale media herhalen dat de pijn, het verdriet, en het verlies van zovele andere mensen die alles kwijt zijn zoveel erger is dan de ellende waar hij, maar vooral zijn vele medewerkers in Durbuy, nu door moeten. Hij vraagt dan ook voor de anderen hulp. Niet voor zichzelf. Heeft hij de voorbije dagen ook geen enkele keer gedaan. In tegendeel. Marc beseft dat hij de dingen net iets makkelijker zal opgelost krijgen dan anderen, en zegt dat ook.

Maar maakt dat zijn eigen pijn, verdriet, ellende minder? Neen toch. Denk je dat je als mens, als eigenaar, als investeerder, als werkgever, plots ongevoelig wordt voor de gevolgen van zo’n ramp van zodra er een groot bedrag op je bankrekening staat? Natuurlijk niet. Nadat de horeca een jaar amper heeft gedraaid, is dit ook voor alle restaurateurs en hoteliers in de Ardennen een nieuwe gigantische klap. Een klap die een man als Coucke inderdaad beter zal aankunnen dan vele duizenden andere slachtoffers, en dat zegt hij ook. Maar een klap is het wel. Een hele stevige. “Gelukkig zijn er in Durbuy geen slachtoffers gevallen, dat is het allerbelangrijkste” blijft Marc maar herhalen. Gelijk heeft hij.

Ik belde gisteren nog eens met Roger van Damme. Die klonk strijdvaardiger dan ooit. De schade in zijn restaurant Désirée de Lille is gigantisch, maar met man en macht is hij aan het werken om tegen volgende week zaterdag toch een soort van pop-up te kunnen starten in Durbuy. Het restaurant zal natuurlijk niet hersteld zijn, maar wel voorlopig opgeruimd en klaar om toch gasten te ontvangen. Voor een wafel. Een pannenkoek. Met een beperkte kaart weliswaar. Maar Roger wil het seizoen nog min of meer proberen te redden, een andere optie heeft hij niet, en tonen dat hij niet bij de pakken blijft zitten. Ik heb daar respect voor. Veel respect.

Ook in het hotel van Coucke wordt met man en macht gewerkt om zo snel mogelijk op één of andere manier open te gaan. Dat zal niet evident worden, maar Marc heeft in Durbuy een fantastisch team van medewerkers die desnoods dag en nacht zullen werken om terug te vechten. Ik kan ook daar enkel maar respect voor opbrengen. Net als voor de duizenden andere beproefde horeca-uitbaters en winkeliers met grote schade. Ze willen werken. Ze willen hier weer bovenop komen. De kracht van een mens die vecht voor zijn zaak kan bergen verzetten. Of ze nu Coucke heten, van Damme, of gewone Waalse mensen zijn zonder ronkende namen en zonder brede media-aandacht. Ze staan allemaal voor een zelfde strijd. Terugslaan nadat de verwoestende kracht van de natuur zoveel kapot heeft gemaakt. Het zal zwaar worden. Gigantisch zwaar. Maar een andere keuze bestaat er niet.

Hopelijk komen de verzekeringen vlot tussenbeide, hopelijk kan het rampenfonds straks ook het verschil maken. En hopelijk is er veel solidariteit in ons land. Marc moet niet gesteund worden met centen, die heeft hij wel, en ook de kracht om een stevige financiële tegenslag aan te kunnen. Maar laat ons hopen dat er veel steun is voor de gewone mensen die alles kwijt zijn, hun huis, hun leven. En Marc en co, kunnen we steunen door zodra alles weer opengaat eens langs te gaan in de mooie Ardennen. Het blijft er heerlijk vertoeven. Je kunt er mooi wandelen, lekker eten en goed slapen. Eens de ergste schade is hersteld gaan nog zovele landgenoten heerlijke momenten beleven in Durbuy en omstreken.

Toch nog één vraag: waarom hebben zoveel mensen het nog altijd zo moeilijk met zelfstandigen en investeerders? Het zijn ook maar mensen zoals u en ik, die in het beste geval ergens gekomen zijn door hard te werken. Met een dosis geluk, soms, maar evengoed met tegenslagen zoals deze. Marc heeft een fortuin geïnvesteerd in Durbuy, en de plaatselijke bevolking weet dat te waarderen. Dankzij hem is de werkloosheidsgraad er enorm gedaald, en hebben vele locals een vaste job in een prachtbedrijf. Marc investeert, en betaalt belastingen. Hij helpt de plaatselijke en de ganse economie draaien. Ja, ik heb daar enkel respect voor. Had hij beter z’n centen geïnvesteerd in het buitenland? Misschien, dan had hij minder jaloezie en kritiek gekend uit sommige hoeken. Maar wat hij in Durbuy doet is gewoon straf. En dat hij nu alles doet om er zo snel mogelijk weer bovenop te komen is mooi, en logisch. Marc is een vechter, voor zijn dromen, voor zijn investeringen, voor zijn personeel.

Lieve lieve mensen, laat ons elkaar toch eens wat meer respecteren en begrijpen, milder zijn voor elkaar, voor de dingen die we gemeen hebben, en de dingen waarin we verschillen. En zeker in tijden van rampspoed zouden we solidair moeten zijn. Verdriet is altijd verdriet. Machteloosheid is dat ook. Laat ons zij aan zij staan, helpen waar we kunnen, begrip hebben voor de persoonlijke manier waarop iedereen deze ellende probeert te boven te komen. En laat ons elkaar niet verwijten maar meeleven. De natuur kan verwoestend zijn, maar afgunst en jaloezie kunnen dat ook. Heel veel sterkte en liefs aan alle getroffenen. Allemaal. Waal en Vlaming, jong en oud, rijk en arm. Niemand heeft dit verdiend.