WAAROM IK MENSEN MATELOOS ERGER OP RESTAURANT

Uit een Brits onderzoek, waar de krant The Indepent mee uit kon pakken, blijkt dat mensen bijzonder veel ergernissen hebben over het gedrag van andere restaurantbezoekers. Het rijtje frustraties is bijna eindeloos. Mensen die mes en vork omgekeerd gebruiken. Kinderen die door het restaurant rennen. Of die spelletjes zitten te spelen op de laptop of de tablet, die dan ook nog eens veel te luid staat natuurlijk.

Mensen die ten pas en ten onpas schotels terugsturen, omdat er altijd wel iets aan het eten scheelt volgens hen. Je kunt je ook wel eens ergeren aan mensen die veel te luid hun privé-leven delen met de rest van het restaurant. Of aan mensen die veel te zware parfums dragen. Of net eens een deo zouden kunnen gebruiken… Ach, je zult zelf ook wel zaken hebben die je ongepast vindt van je disgenoten of van mensen aan andere tafeltjes.

Maar voor één van de grootste ergernissen van restaurantbezoekers, en die wordt dan ook nog eens gedeeld door vele restaurantuitbaters, pleit ik absoluut schuldig. Mensen die van elk gerecht een foto maken om die te delen op sociale media, werken heel veel mensen blijkbaar enorm op de zenuwen. Het bord draaien en keren tot de lichtaanval juist zit. Of erger nog: de tafelgenoot vragen om strategisch met zijn smartphone “een beetje bij te lichten”… Of zij die foto’s maken terwijl de obers de gerechten serveren. Obers zijn tenslotte geen fotomodellen. Veel restaurantgangers vinden het allemaal erg belachelijk. “Genieten zo’n fotojagers wel van hun eten” vragen ze zich af, “of zijn ze zoals die Japanners die pas beseffen welke prachtige monumenten ze echt bezocht hebben op hun reis door Europa, wanneer ze de foto’s thuis bekijken?”

Sommige chefs haten het ook. Met name zij die prachtige borden creëren, en die bang zijn dat hun bordschikkunst door concurrenten zou kunnen gepikt worden. In Enigma, één van de restaurants van Albert Adria van El Bulli en Barcelona zijn ze expliciet. Foto’s voor eigen gebruik maken mag, maar ze mogen niet op sociale media gedeeld worden. Ik snap de redenering ook wel: de gerechten zien er eigenlijk heel klein en eenvoudig uit, als waren het snoepjes of petitfours, en komen op foto niet altijd tot hun recht, terwijl het natuurlijk wel culinaire topcreaties zijn. Plus: ze willen het mysterie ook een beetje levend houden. Dat mensen zich afvragen waar die Enigma precies voor staat. Ik heb me daar netjes aan de vraag gehouden en geen foto’s gedeeld toen ik er twee jaar terug als één van de eersten dineren mocht. Terwijl het wel kriebelde hoor.

Toch denk ik dat chefs moeten beseffen dat foto’s van hun gerechten pure reclame zijn. We leven in een maatschappij waarin je alles van op de eerste rij mee beleven kunt, en als je houdt van restaurants dan is het een plezier om veel foodies te volgen op Instagram en Facebook en te zien wat voor lekkers ze in welk nieuw restaurant weer aan het eten zijn. Het inspireert en nodigt uit om zelf die restaurants te bezoeken.

Ik blijf dus foto’s maken. Sorry but no sorry. Anders kan ik een derde van deze blog in de digitale vuilnisemmer kieperen. Ik probeer het sowieso altijd wel een beetje discreet te doen, en vooral ook te genieten van mijn eten. Maar er mee stoppen? Ik denk het niet. Ter verdediging van mijn absolute wangedrag: ik gebruik wel m’n mes en vork correct, ik speel geen spelletjes op de smartphone en boeren laten op restaurant doe ik ook nooit. Keurig toch?