WAAROM IK DIT WEEKEND IN BARCELONA OP HET LEVEN WIL KLINKEN

Ik ga dit weekend naar Barcelona. Dat was al lang geleden gepland. Voor het radioseizoen na de zomer helemaal losbarst nog even een paar daagjes heen- en weer naar mijn lievelingsstad. Een beetje van de zon genieten en, zoals ik dat daar altijd doe, eten in een paar goede restaurants. Mijn goede kameraad Roger Van Damme, die jarenlang aan de zijde van onder andere Ferran Adria van El Bulli culinair experimenteerde in Barcelona, gaat met me mee. Even “de mannen samen” een weekendje lekker op pad. Ja, ik kijk er erg naar uit. Enfin, ik keek er naar uit.

En toen kwam het verschrikkelijke nieuws gisteren binnensijpelen: Barcelona was getroffen door een terreuraanval. Een waanzinnige gek was met een bestelbusje de voetgangerszone in het midden van de Ramblas opgereden, met de gruwelijke bedoeling om zoveel mogelijk slachtoffers te maken. Al snel werd duidelijk dat de balans verschrikkelijk was: dertien doden, vele tientallen gewonden. Mensen die, zoals wij ook van plan zijn dit weekend, gewoon een heerlijke tijd wilden beleven in de mooiste stad van Europa.

Op de Ramblas kom ik zelf eerlijk gezegd nog zelden. Ja, ik ga er wel eens naar de opera, en vroeger was ik gek op La Boqueria, de prachtige overdekte markt. Maar ik snap de echte Catalanen wel die vinden dat die plekken gigantisch toeristisch zijn geworden. Er zijn in de stad veel betere en rustiger overdekte markten te vinden, en voor de beter maaltijden moet je ook echt niet op de Ramblas zijn, want daar bevinden zich toch net iets teveel tourist traps. Maar als je voor het eerst in Barcelona bent is het een prachtige plek om de stad te leren kennen. Het feit dat die Ramblas zo populair is bij toeristen echter, maakte het ook voor de terroristen een uitstekend doelwit. Als je mensen van over de hele wereld verschrikkelijk pijn kunt doen, dan komt je dodelijke haatboodschap zoveel harder en breder aan. Verschrikkelijk.

Ik las verschillende reacties van Belgische toeristen die zo snel mogelijk terug naar huis wilden komen, hun kinderen wilden wegbrengen uit het gevaar. Ik snap hun gevoelens oprecht. Waarom ik dan wel vertrek naar Barcelona en mijn vlucht niet cancel? Omdat ik weiger toe te geven aan de haat en het de terroristen absoluut niet gun dat ze mijn lievelingsstad, mijn leven, en mijn geluk in het gedrang brengen. Het is met dubbele gevoelens dat ik vertrek. Ik ben triest, woest, bang, ik voel intens mee met de vele onschuldige slachtoffers van deze haat.

Maar toch ga ik naar Barcelona. De zon zal even intens schijnen als anders, ook al huilt de stad. Ik weet niet wat me te wachten staat. Maar ik heb me voorgenomen om samen met mijn vriend Roger toch te klinken op het leven. We gaan lekker eten. In de restaurantjes die we speciaal gekozen hebben en waarover we verslag zullen uitbrengen op onze sociale media. En als die restaurants toch dicht zouden zijn dan koken we wel iets thuis. En sowieso gaan we ondanks het verdriet toch het leven proberen te vieren. En toasten op onze vriendschap.

Want dat willen we toch allemaal: genieten van al het mooie dat we hebben. En tegen elke poging om ons geluk af te pakken gaan we ons met man en macht verzetten. Daarom gaan wij dus toch. En dat moeten we ook allemaal blijven doen, omdat de liefde en het leven steeds moet overwinnen.