Wat een nachtmerrie! Maar lach me niet uit…

Vraag me niet waar het vandaan kwam. Misschien omdat we gisterenavond een lange wandeling gemaakt hebben en dan rond elf uur nog kaas hebben gegeten met een glaasje wijn. Men zegt wel eens dat late kaas raar doet dromen. En vannacht was het zover. Ik droom meestal leuk of lief of soms eens ondeugend maar zelden beleef ik een nachtmerrie die maar blijft duren. Deze nacht wel.

Pas op, er ging niemand dood. Er kwamen geen spoken aan te pas of Vladimir Poetin. Ik was niet ziek en mijn lief heeft me in mijn droom niet verlaten voor een beter exemplaar. Neen. Het zit zo: er waren geen tomaten meer. Nergens. Nul. Het was gedaan met de tomaten. Overal. In de hele wereld. Uitgestorven of plots verdwenen, ik weet het niet. Dat werd niet duidelijk in mijn droom. Maar de paniek was immens. Wereldwijd. En zelf was ik er deze nacht ook kapot van.

Eerst waren er in mijn droom trouwens nog wel tomaten. Maar er was immens schaarste. Prijzen gingen tien keer hoger voor een kilootje tomaten dan voor olie of gas. We moesten uren staan aanschuiven bij de groenteboer. Er werd gerantsoeneerd. Het was afschuwelijk. Maar het werd erger. Want ook al kwamen ministers met ronkende verklaringen, en bemoeiden Biden en de UNO en de NAVO er zich mee: ze raakten echt uitgeput.

Op. Geen tomaat meer te vinden in de wereld. Die in mijn serre, de beste ter wereld, verschrompelden tot krenten en verdwenen van vandaag op morgen. En de overblijvende tomaten in blik werden zo duur als diamanten en raakten ook op. Ergens in een beveiligde bank zouden er nog wat blikken achter de hand gehouden worden, zoadat toekomstige generaties zouden weten wat tomaten precies waren. Want voor ons was het liedje uit.

Het klinkt als een onnozele droom. Het zijn maar tomaten, denkt u misschien. Maar zo voelde het niet aan. Ik heb in mijn slaap echte paniek en een grote neerslachtigheid gevoeld. Geen tomaten meer in de sla, geen tomaten meer in de soep, geen tomaten op de pizza, in de pasta, geen zoete snoeptomaatjes tussendoor. Ik kan je verzekeren: zonder tomaten is het leven bijna het leven niet meer waard. Het was één van de afschuwelijkste nachtmerries voor een man die graag kookt.

Maar goed. Op een bepaald moment wordt een mens gelukkig wel weer wakker, en dan denk je: het was maar een droom. Een hele nare. Maar het is over. En dan toch stap je half chagrijnig dat bed uit. En weet je wat ik dan doe, nog voor ik wat dan ook doe? Ik ga naar de keuken, en ben zo blij als een kind als ik de mooie grote rijpe Spaanse tomaten op mijn aanrecht heel even kan aanraken. Liefdevol strelen bijna. En ik heb drie snoeptomaatjes gesnoept. En ik voel me weer beter. Oef. Stomme droom.