Vraag me niet waar het vandaan kwam. Misschien omdat we gisterenavond een lange wandeling gemaakt hebben en dan rond elf uur nog kaas hebben gegeten met een glaasje wijn. Men zegt wel eens dat late kaas raar doet dromen. En vannacht was het zover. Ik droom meestal leuk of lief of soms eens ondeugend maar zelden beleef ik een nachtmerrie die maar blijft duren. Deze nacht wel.
Pas op, er ging niemand dood. Er kwamen geen spoken aan te pas of Vladimir Poetin. Ik was niet ziek en mijn lief heeft me in mijn droom niet verlaten voor een beter exemplaar. Neen. Het zit zo: er waren geen tomaten meer. Nergens. Nul. Het was gedaan met de tomaten. Overal. In de hele wereld. Uitgestorven of plots verdwenen, ik weet het niet. Dat werd niet duidelijk in mijn droom. Maar de paniek was immens. Wereldwijd. En zelf was ik er deze nacht ook kapot van.
Eerst waren er in mijn droom trouwens nog wel tomaten. Maar er was immens schaarste. Prijzen gingen tien keer hoger voor een kilootje tomaten dan voor olie of gas. We moesten uren staan aanschuiven bij de groenteboer. Er werd gerantsoeneerd. Het was afschuwelijk. Maar het werd erger. Want ook al kwamen ministers met ronkende verklaringen, en bemoeiden Biden en de UNO en de NAVO er zich mee: ze raakten echt uitgeput.
Op. Geen tomaat meer te vinden in de wereld. Die in mijn serre, de beste ter wereld, verschrompelden tot krenten en verdwenen van vandaag op morgen. En de overblijvende tomaten in blik werden zo duur als diamanten en raakten ook op. Ergens in een beveiligde bank zouden er nog wat blikken achter de hand gehouden worden, zoadat toekomstige generaties zouden weten wat tomaten precies waren. Want voor ons was het liedje uit.
Het klinkt als een onnozele droom. Het zijn maar tomaten, denkt u misschien. Maar zo voelde het niet aan. Ik heb in mijn slaap echte paniek en een grote neerslachtigheid gevoeld. Geen tomaten meer in de sla, geen tomaten meer in de soep, geen tomaten op de pizza, in de pasta, geen zoete snoeptomaatjes tussendoor. Ik kan je verzekeren: zonder tomaten is het leven bijna het leven niet meer waard. Het was één van de afschuwelijkste nachtmerries voor een man die graag kookt.
Maar goed. Op een bepaald moment wordt een mens gelukkig wel weer wakker, en dan denk je: het was maar een droom. Een hele nare. Maar het is over. En dan toch stap je half chagrijnig dat bed uit. En weet je wat ik dan doe, nog voor ik wat dan ook doe? Ik ga naar de keuken, en ben zo blij als een kind als ik de mooie grote rijpe Spaanse tomaten op mijn aanrecht heel even kan aanraken. Liefdevol strelen bijna. En ik heb drie snoeptomaatjes gesnoept. En ik voel me weer beter. Oef. Stomme droom.
Vandaag is het 14 juli, de nationale feestdag van Frankrijk. Een dag die in heel het land groots gevierd wordt met spectaculaire vuurwerken, en ook vanavond zal dat ongetwijfeld weer gebeuren … Lees meer
Wie me al langer volgt weet het natuurlijk wel: ik heb al bijna vijftien jaar een flat in het prachtige Barcelona, een stad waar mijn hart ligt, waar ik vrijwel al mijn vakanties doorbreng en waar ik telkens opnieuw inspiratie vind … Lees meer
Op 31 is het world no tobacco day. Ik ben een mens die niet van verbieden houdt, dus iedereen rookt zoveel hij of zij wil. Ik heb zelf nooit echt gerookt … Lees meer
Druiven eet je meestal gewoon zo, als frisse snack. Met of zonder pitjes, rood of groen, koel uit de koelkast – altijd lekker. Maar wist je dat druiven ook prachtig kunnen schitteren in gerechten … Lees meer
Twintig jaar geleden vond je het gewoon in de supermarkt: krokodillenvlees, naast struisvogel en kangoeroe in het vriesvak of vacuüm verpakt in de versafdeling … Lees meer
Vandaag is het Brotherday, en dus zet ik met plezier mijn lieve broer Arn eens in de bloemetjes. Net als ik is hij een levensgenieter pur sang. Hij schrijft dan wel geen kookboeken (dat laat hij aan mij over), maar koken kan hij ook wel als de beste – samen met zijn lieve vrouw Nathalie … Lees meer
Op Wereld Yoga Dag wil ik graag iets bekennen: ik ben niet zo goed in yoga. Op een matje liggen, diep ademhalen en in stilte naar de wolken staren – het klinkt mooi, maar het is gewoon mijn ding niet … Lees meer
Op deze bijzondere dag, 11 mei, moederdag, denk ik met veel liefde en warmte aan mijn zalige mama Anny. Ze is eind zeventig, ik ben 51, en geen dag gaat voorbij zonder dat we even bellen … Lees meer