Gisterenavond was het weer zover. Na mijn tweet over de democratische wenselijkheid van de aanstelling van een Europees commissaris door een regering die momenteel in geen enkele landshelft nog de meerderheid van de bevolking vertegenwoordigt, kreeg ik een antwoord van Chris, een volger met wie ik soms eens (en heus niet altijd) van mening durf te verschillen.

Toen Chris me vroeg om het toch maar niet over de splitsing van ons land te hebben vroeg ik me af “wat de Walen ons eigenlijk nog opleveren”. Dat had ik niet moeten doen, duidelijk. Want de lawine aan haatberichten die ik vervolgens over mij heen kreeg was wel weer stevig. Kijk, ik ben een grote jongen, en als je controversiële uitspraken doet, dan moet je ook tegen stevige reacties kunnen. Maar het ging wel weer ontzettend hard.

Voor alle duidelijkheid: de wenselijkheid van ons land (zoals het nu weer aan het sukkelen en aanmodderen is) in vraag stellen, of de manier waarop het vandaag geleid wordt, wil absoluut niet zeggen dat ik per se voor de splitsing van België ben. Zolang daar geen democratische meerderheid voor is, is dat sowieso niet aan de orde. En ik weet ook niet of ik het wenselijk zou vinden. Dat de grote meerderheid van de Walen anders zijn dan de grote meerderheid van de Vlamingen, is wel duidelijk. Kijk maar hoe extreem verschillend er gestemd wordt, en hoe moeilijk het blijkbaar is om de winnaars van de verkiezingen in beide landsgedeelten samen aan tafel te krijgen. Dat wil toch wel zeggen dat het hier niet allemaal evident loopt.

Los daarvan heb ik oprecht veel respect voor Walen, zoals ik dat ook voor Nederlanders, Fransen, Duitsers, Britten, Marokkanen, Spanjaarden, Catalanen en eigenlijk voor elk individu heb. Ik heb een jaar in Namen gestudeerd en heb daar best goede herinneringen aan. Ik studeerde rechten, en dat was niet mijn ding, maar ik heb er wel veel toffe mensen leren kennen. Ik maakte toen trouwens een rubriek op Radio 2 bij Michel Follet, met de naam Koeterwaals. Daarin legde ik de Waalse cultuur uit, en ik had het gevoel dat die toen ook niet zo ontzettend ver stond van onze Vlaamse cultuur. Ik was in die tijd ook overtuigder Belg dan vandaag, om eerlijk te zijn. Maar de vele jaren van politieke confrontaties hebben me wel doen afvragen: als we het in beide landshelften zo anders willen aanpakken, waarom overwegen we dat dan niet echt? Maar oprecht: dat is mijn persoonlijke mening, en ik twijfel er ook vaak aan.

De opmerking “wat leveren die Walen ons eigenlijk nog op?” moet in die context gelezen worden. Als antwoord op een tweet, naar iemand die wel een prikje en wat geplaag verdragen kan. Daarmee heb ik uiteraard niet bedoeld dat een individu die zorg nodig heeft, ziek is, of in de problemen zit, niet geholpen mag worden. Integendeel. Solidariteit onder de mensen is essentieel en een mooi onderdeel van onze sociale zekerheid die goud waard is. Wanneer het op algemeen niveau een verworven recht zou worden, waar geen vragen mogen over gesteld worden, dan haak ik wel af. Daar ging mijn tweet over.

Maar goed, elke kans om elke pittige tweet tot gigantische proporties op te blazen wordt natuurlijk meteen aangegrepen. Mij dan in het hoekje van extreem rechts proberen te plaatsen, daar heb ik het moeilijk mee. Want dat ben ik niet. En mij nazi noemen is er helemaal over. Mensen ten pas en ten onpas nazi noemen is één van de gruwelijkste fouten die je op sociale media kunt maken. Wat de nazi’s de wereld hebben aangedaan is het afschuwelijkste waar mensen toe in staat zijn.

Wij in onze familie zijn zelf twee grootooms verloren in de concentratiekampen. De verhalen van mijn meme Maria zaliger over haar broers en wat die ellendige oorlog met hun gezin heeft gedaan blijven aan mijn ribben kleven voor altijd. Ik heb Auschwitz bezocht en ik was er dagen niet goed van. In geen miljoen jaar mag je mij met dat afschuwelijke clubje vergelijken, dat zal ik echt nooit toelaten. Toch niet omdat ik de werking van onze staat vandaag in vraag durf te stellen? In Catalonië doen mensen dat ook, en daar is de hele afscheidingsbeweging een linkse zaak. Om maar te zeggen: ik ben soms rechts, soms links, soms averechts, het hangt er maar van af over welk onderwerp het gaat. Ik ben een democraat. Ik heb een mening. Die is niet heilig en verandert wel eens. Mag dat? Mag ik ze ook eens scherper verwoorden?

Brengt Wallonië ons iets bij? Natuurlijk wel. Je kunt er prachtig wandelen in een schitterende natuur. Er zijn schitterende restaurants. Het wild uit de Ardeense bossen smaakt heerlijk in de herfst. Ik hou van Luikse siroop. Van de Hervekaas. En van vele andere schitterende kazen uit Wallonië. Ze hebben er fantastische bieren. Bij Grafé Lecocq in Namen bestel ik altijd heerlijke wijnen, vaak Franse, die jaren liggen te rijpen onder de Naamse kathedraal en daar ook gebotteld worden. Ik hou van de Petits Gris de Namur, heerlijke slakjes die ik graag in gerechten verwerk. Mijn botertjes haal ik bij Rob in Brussel, ze komen uit Henegouwen, en zijn oh zo lekker. Ze maken zalige confituur in Wallonië, en de beste charcuterie.

Heeft Wallonië niet meer dan lekker eten te bieden? Natuurlijk wel. Maar dit blijft een foodblog, dus ik wil hier graag mijn respect voor de mooie Waalse producten, en de producenten die ze met veel liefde voor hun vak maken, met jullie delen. Maar dat staat los van de politieke realiteit. Het is niet omdat je je buren enorm waardeert voor dat waar ze goed in zijn, dat je per se een huis met hen moet delen.

Nogmaals: ik weet niet of België verder uitkleden wel de juiste manier is om onze problemen op te lossen, maar je kunt niet ontkennen dat er vandaag een flink haar in de boter zit. Dat benoemen, daar je vragen durven bij te stellen, ligt blijkbaar ook gevoelig. En voor iemand nu zegt: “OK, maar je hebt de Walen toch ook lui genoemd,” ja dat is waar. Ik beken, in een antwoord op een prikkend vraagje. Maar met veel smiley’s bij, en in een duidelijk plagende context. Dat niet willen zien of negeren is van kwade wil zijn. Natuurlijk zijn niet alle Walen lui, en zijn er ook veel luie Vlamingen. Ik ben soms ook wel eens lui, en dat kan gezellig zijn. Maar politici mogen het begrip solidariteit nooit uitwonen of ombuigen tot een subsidiesysteem waar een hele landshelft vanzelf en altijd op gaat rekenen, zonder verantwoording af te moeten leggen aan het landsgedeelte dat netto altijd maar geven moet. Is dat genuanceerd genoeg? Of is dat ook nog opruiende taal?

Zucht. Ik doe ook maar m’n best. En oh ja, ik heb gisterenavond de zwaarste roepers inderdaad geblokkeerd. Het werd me wat teveel. Hier en daar heb ik zelfs iemand op block gezet die wel met zinnige argumenten tegen m’n tweets kwam, maar mij net iets te nadrukkelijk in de hoek van de rechtse haat wilde zetten. Maar ik heb bijna al die blocks alweer ongedaan gemaakt. Ik moet ook erg scherpe kritiek aankunnen. Vrije meningsuiting, zonder dat het bedreigend wordt, moet ik altijd omarmen of tenminste proberen te verdragen. Al maken sommigen het mij wel erg lastig. Enfin: Waalse vrienden, u levert mij wel iets op, maar of we ons land nu moeten blijven leiden en organiseren zoals we dat al decennia doen? Ik durf het te betwijfelen. Maar ik ga het niet oplossen. Daar ben ik toch net iets te lui voor.