Wat is er zo verkeerd aan geluk durven tonen?

Zondag heb ik deze foto gepost op mijn Instagram. Je ziet hoe gelukkig ik ben, in de natuur, met het zonlicht over het water. Er was voor zondagnamiddag regen en storm aangekondigd, maar ik was vroeg wakker en trok al voor acht uur mijn wandelschoenen aan, met het plan om een nieuwe route in de buurt uit te proberen. Het werd een heerlijke tocht langs de Moervaart en de Zuidlede, met heel veel mooi zonlicht, en een natuur die op het ritme van mijn wandelpassen ontwaakte.

Ik was mijn oortjes vergeten, dus ik luisterde voor één keer niet naar muziek, en ook eens niet naar het nieuws. Vooral dat laatste kan eens deugd doen, in deze slecht-nieuws-tijden. Al wandelend werd ik gelukkiger en gelukkiger. Dat heb ik wel vaker wanneer ik wandel, maar zondag daagde toch weer het besef dat er nog altijd veel meer is om gelukkig over te zijn in het leven dan zaken om te blijven over treuren. Ik telde mijn zegeningen, zoals dat dan heet.

Veel meer dan dat bedoelde ik eigenlijk niet toen ik onder de foto zette: “ik ben gewoon gelukkig. Gewoon. Gelukkig.” Maar ik kreeg ontzettend veel reacties van mensen, vooral in privé berichten. Natuurlijk zijn er veel mensen die om allerlei geldige redenen vandaag helemaal niet gelukkig zijn. Dat besef ik. En die vroegen me om ook aandacht te hebben voor mensen in moeilijkheden, die diep en diep ongelukkig zijn door covid. Ik wens hen uiteraard veel sterkte en beterschap. Maar veel mensen vonden het ook gewoon fijn dat ik op Instagram zei dat ik “gewoon gelukkig” was.

Er is vandaag terecht veel aandacht in de pers en op de sociale media voor mensen die oprecht vertellen hoe rot ze zich tegenwoordig voelen en hoe slecht ze in hun vel zitten. Maar zeggen dat je je goed voelt, en gelukkig bent, lijkt vandaag daardoor een beetje een taboe geworden. Hoe durf je? Dan gaat het al vaak van: “ja, jij hebt makkelijk praten.” Zoals ik de nuances niet ken in het leven van mensen die zich outen als “ongelukkig” weet ook niemand hoe genuanceerd mijn verhaal is.

Iedereen heeft dingen om over te klagen, het virus maakt iedereen z’n leven anders, moeilijker, minder vanzelfsprekend. Tenminste, als je het zo wil zien. Maar gezond zijn en blijven is mijn enige zorg nu. En ik concentreer mij daarom vandaag op wat ik wel heb, en dat is zoveel: een goed lief, een gezonde familie, een fijn huis, een toffe job. En meer dan ooit haal ik mijn oprecht geluk uit een goed boek, wat poëzie, een leuke serie, een stukje kaas met notenbrood, een gebraadje in de oven, een zelfgebakken taartje, bloemen op de tafel, fijne muziek in huis, een goed gesprek met mijn lief.

Neen, het is hier ook niet altijd rozengeur en maneschijn. Alhoewel. Als er niet teveel wolken zijn staar ik wel eens naar de maan ’s avonds in onze tuin, en we halen ook altijd rozen in huis. Dat helpt. Daarom mijn warme oproep: durf dat toch ook gewoon te zeggen, wanneer je je goed voelt. Dat mag. En dat kan anderen wellicht ook helpen. Optimisme is nog altijd geen vieze ziekte. Want ik ben geen psycholoog, maar soms vraag ik me oprecht af of alle gejammer en geklaag op sociale media ook niet besmettelijk is….