Weet je wanneer ik weet dat ik echt mottig ben?

Ik ben nogal een taaie. Ik ben (zoals elke mens zeker?) niet graag ziek. En ik ben het (hout vast houden) ook niet al te vaak. Verkouden ben ik elk jaar wel eens, en net zoals bij m’n papa en mijn oma en overgrootvader zaliger is onze keel onze achillespees. Elk jaar heb ik wel eens een keelontsteking. Maar ik ben zo iemand die bijna nooit ziek van z’n werk thuis blijft. Ik weet dat dat niet OK is, wanneer je lichaam het nodig heeft, dan moet je rusten en genezen, en het gevaar bestaat dat je collega’s besmet. Maar ik doe m’n job te graag, en ik heb een groot plichtsgevoel. Niet neuten, niet plooien, dat is mijn principe. Je kunt dat een fout signaal vinden, maar ik ben zo opgevoed.

In al die tientallen jaren dat ik radio maak, ben ik maar een paar dagen ziek thuis gebleven. En dat was telkens toen mijn maag helemaal overhoop lag, meestal na een voedselvergiftiging of zo. “Iets dat me vreselijk misvallen is”. Je kent dat wel. Ik ga jullie de details van het ziektebeeld besparen. Maar wanneer je ongelofelijk mottig bent stap je niet in je auto naar je werk. Dat lukt dan gewoon niet. En weet je wanneer ik echt besef dat ik tot weinig in staat ben? Als de geur, het zien van, en zelfs de gedachte aan eten mij bijna overgeven doet, kijk, dan ben ik echt echt niet lekker.

Gisterenavond was het nog eens zover. Lang geleden, gelukkig, maar het was grondig. Net tijdens mijn vrij weekend. Ik kwam aan in Barcelona, en ging eten met Francois, een fijne Franse vriend die ook in de stad woont, in Via Veneto, mijn lievelingsrestaurant. Onderweg naar Via Veneto, wandelend langs de Avenida Diagonal, begon ik me al minder lekker te voelen. Ik had toen eigenlijk naar m’n lichaam moeten luisteren, het etentje moeten cancelen, en m’n bed inkruipen. Ik was eigenlijk ook doodmoe na een drukke werkweek met heel veel afspraken en weinig slaap. Maar ik wou de pret niet bederven en we gingen toch maar dineren.

Aan tafel wist ik al dat het fout zat. Eerst at ik gegratineerde oesters, en daarna wilde haas à la royale, twee van m’n lievelingsgerechten. Maar ze smaakten me amper en ik moest moeite doen om ze binnen te krijgen. Zonder dessert en zonder digestief ging ik naar huis, slapen. De rest hoef ik jullie niet in details uit leggen. Maar ik ben een hele nacht zo mottig als wat geweest, en geslapen heb ik nauwelijks. Integendeel. Toen ik gisterenavond trouwens nog eens door Instagram-stories aan het scrollen was, wist ik zeker dat het geen fijne nacht worden zou. Heel veel mensen die ik volg waren gisteren blijkbaar op restaurant gaan eten, en de foto’s van hun (ongetwijfeld lekkere) gerechten deed mijn maag helemaal keren. Ik kon het niet aan. Kijk, als ik niet tegen foto’s van eten kan, dan ben ik ziek. Hehe…

Nogal wat mensen zeggen mij nu via Instagram: je bent geen superman Ornelis. Besef dat nu eindelijk eens. Misschien zit je agenda toch net iets te volgepropt. Eerlijk: ik denk dat niet. Ik vind hard werken net leuk. En een beetje moe zijn kan geen kwaad na een volle werkweek. Ik voel dat nooit aan mijn maag. Ik denk dat ik gewoon gisteren in de loop van de dag iets verkeerd gegeten heb. Kijk, ik ben in Barcelona. Ik kan veel rusten en uitzieken, en het restaurant dat ik vanavond heb geboekt, kan ik vast wel cancelen. Jammer, maar helaas. Ik zal wel een yoghurtje eten, straks, hopelijk. Want nu heb ik daar zelfs geen zin in. En foto’s van eten liken dat zit er voorlopig niet in.