Opgelet: bovenstaande foto is van voor de heropening, zelfs van voor de lockdown van Trattoria 2000, want nu ziet alles er een beetje anders uit in mijn favoriete Italiaanse restaurant.
Gisteren heb ik het gedaan. Heb ik het gedurfd. Ik ben voor het eerst weer op restaurant gegaan, na maanden lockdown. Het was eigenlijk nog niet gepland. Maar het regende niet, het was helemaal niet koud, en ik had even geen zin om te koken na een lange werkdag.
Ik dacht: we bellen even of er nog een tafeltje vrij is op het terras van Trattoria 2000, onze favoriete Italiaan hier vlak om de hoek. Antonella kon ons gerust stellen: er was nog een tafeltje vrij, en ja, geen probleem, we zouden echt ver van de andere klanten zitten. Ik dacht: we wagen het er op.
Ik was er vast van overtuigd dat die eerste restaurantervaring raar zou zijn. Onwennig na al die maanden. Ongemakkelijk ook, met die afstand tussen de tafels, die mondmaskers, en de schrik om ergens besmet te raken. Dus het was met half knikkende knieën dat we er heen gingen.
Maar weet je wat raar is? Niks voelde vreemd of gevaarlijk of onwennig of raar. Behalve de kus en het handen schudden was de ontvangst net zo hartelijk als anders. Vanachter haar mondmasker is Antonella even vriendelijk en flapuit als vroeger.
Het eten was net zo lekker als voor de lockdown, de borden leken zelfs een tikje creatiever zonder nu plots al te gek te proberen doen. Het kalfsvlees van de saltimbocca alla romana was boterzacht. De drank smaakte heerlijk. En de prijzen waren niks verhoogd. Het was gewoon weer thuiskomen. Maar op een veilige manier.
Die afstand tussen de tafels: dat is wel fijn eigenlijk. Het geeft je ruimte en een gevoel van veiligheid, en je kunt roddelen of ruzie maken zonder dat de tafel naast je mee aan het luisteren is. De blijheid van het personeel omdat ze eindelijk hun job weer kunnen doen spat er van af. Maar ze dragen een mondmasker, dus dat spatten gebeurt veilig. En weer volop klant kunnen zijn, doet zoveel deugd.
Nee, ik kan niet anders zeggen dan dit: het rare is dat er bijna niks raars voelt, integendeel. Het voelt vertrouwd. Tussen het voorgerecht en hoofdgerecht zaten we zelfs alweer te tokkelen op onze Smartphone, om maar te zeggen: er is (bijna) niks veranderd…
Het mooie weer is op komst, dat kan niet anders. Ook al moeten we nog even door de maartse buien heen kijken, na regen komt zonneschijn, dat staat vast … Lees meer
Er wordt wel eens beweerd dat het opnieuw opwarmen van spinazie gevaarlijk is, omdat die dan giftig zou worden. Maar dat is niet echt zo. Het opwarmen van spinazie op zichzelf is niet gevaarlijk, maar er zijn bepaalde voorzorgsmaatregelen die je moet nemen om de voedselveiligheid te waarborgen … Lees meer
Mag ik u allen een zalig paasweekend toewensen. Dit weekend komen de klokken samen met de paashaas voor chocolade vreugde zorgen. En in veel families zal er dit weekend niet alleen naar eitjes gezocht worden, maar ook lekkere gegeten worden … Lees meer
Vorig jaar al heb ik jullie laten weten dat ik er eindelijk zou aan beginnen, aan mijn Barcelona boek. Sinds we er tien jaar geleden een flatje hebben gekocht zijn we grote fans geworden van de prachtige stad aan de Middellandse zee, de hoofdstad van Catalonië … Lees meer
Ik ben sinds jaar en dag fiere ambassadeur van nākd. Voor iemand als ik, die vaak onderweg is, wisselende uren heeft met vroege ochtendshows en late DJ-sets en veel gewandel tussendoor zijn de raw bars van nākd … Lees meer
Een eitje bij het ontbijt is altijd lekker. Maar wat zijn de precieze kooktijden? Weet jij het uit je blote hoofd? Een kleine reminder… Zachtgekookt ei: Ongeveer 4-5 minuten … Lees meer
Het is makkelijk en lekker. Het is feestelijk in het weekend. En het is een easy manier om oud brood toch weer lekker te krijgen: de broodrooster helpt je om van elke ontbijt iets lekkers te maken … Lees meer
28 februari is chocolade soufflé dag. Het maken van een perfecte chocolade soufflé kan een grote uitdaging zijn, maar als je het goed doet is het zo ontzettend lekker … Lees meer