Weet je wat zo raar voelde bij m’n eerste restaurant in maanden

Opgelet: bovenstaande foto is van voor de heropening, zelfs van voor de lockdown van Trattoria 2000, want nu ziet alles er een beetje anders uit in mijn favoriete Italiaanse restaurant.

Gisteren heb ik het gedaan. Heb ik het gedurfd. Ik ben voor het eerst weer op restaurant gegaan, na maanden lockdown. Het was eigenlijk nog niet gepland. Maar het regende niet, het was helemaal niet koud, en ik had even geen zin om te koken na een lange werkdag.

Ik dacht: we bellen even of er nog een tafeltje vrij is op het terras van Trattoria 2000, onze favoriete Italiaan hier vlak om de hoek. Antonella kon ons gerust stellen: er was nog een tafeltje vrij, en ja, geen probleem, we zouden echt ver van de andere klanten zitten. Ik dacht: we wagen het er op.

Ik was er vast van overtuigd dat die eerste restaurantervaring raar zou zijn. Onwennig na al die maanden. Ongemakkelijk ook, met die afstand tussen de tafels, die mondmaskers, en de schrik om ergens besmet te raken. Dus het was met half knikkende knieën dat we er heen gingen.

Maar weet je wat raar is? Niks voelde vreemd of gevaarlijk of onwennig of raar. Behalve de kus en het handen schudden was de ontvangst net zo hartelijk als anders. Vanachter haar mondmasker is Antonella even vriendelijk en flapuit als vroeger.

Het eten was net zo lekker als voor de lockdown, de borden leken zelfs een tikje creatiever zonder nu plots al te gek te proberen doen. Het kalfsvlees van de saltimbocca alla romana was boterzacht. De drank smaakte heerlijk. En de prijzen waren niks verhoogd. Het was gewoon weer thuiskomen. Maar op een veilige manier.

Die afstand tussen de tafels: dat is wel fijn eigenlijk. Het geeft je ruimte en een gevoel van veiligheid, en je kunt roddelen of ruzie maken zonder dat de tafel naast je mee aan het luisteren is. De blijheid van het personeel omdat ze eindelijk hun job weer kunnen doen spat er van af. Maar ze dragen een mondmasker, dus dat spatten gebeurt veilig. En weer volop klant kunnen zijn, doet zoveel deugd.

Nee, ik kan niet anders zeggen dan dit: het rare is dat er bijna niks raars voelt, integendeel. Het voelt vertrouwd. Tussen het voorgerecht en hoofdgerecht zaten we zelfs alweer te tokkelen op onze Smartphone, om maar te zeggen: er is (bijna) niks veranderd…