Wow, nu ben ik toch even mijn kluts kwijt. Vanaf nu mogen we van de regering vrienden hebben. Enfin, dat mochten we altijd al. We mochten ze alleen niet zien. Enfin niet ontmoeten. Wel online, maar niet fysiek. We mogen onze sociale bubbel nu uitbreiden met 4 personen die we thuis mogen ontvangen, waar we mogen voor koken, spelletjes mee spelen, lekker mee filosoferen over het leven, en licht beneveld mee mogen worden. Dat is uiteraard fan-tas-tisch nieuws. Ik slaakte een kreetje van vreugde toen ik het hoorde en wou al meteen gaan uitnodigen.
Maar kort na de vrolijkheid viel mijn enthousiasme als een kaartenhuisje, nee sorry, dit is een foodblog, dus eigenlijk eerder als een soufflé in elkaar. Want wie zouden onze vier vaste vrienden worden. Keuzestress. Daarmee bedoel ik: stress of we wel gekozen worden. Bij voetbal en basket was ik als kind ook altijd laatste in het rijtje. Nu denk ik dat ik intussen wat meer troeven heb. We hebben een lekker terras, ik kan een beetje koken en een leuk muziekje opzetten. Een fijne wijnkelder hebben we ook. Al is die na 55 dagen quarantaine wel bijna leeg. Maar goed ik heb wel wat in de aanbieding. Maar dan nog, je weet nooit of je de sollicitatieronde wel overleeft.
Maar wie zou ons kiezen? Mensen met kinderen sowieso al niet. Die gaan bij hun eigen ouders op bezoek. En dan nog. Mijn broer en schoonzus hebben drie kinderen, dat is er eentje teveel om mijn ouders, om oma en opa dus, te bezoeken. Enfin, om wie dan ook te ontmoeten. En ja, als mijn ouders hun kleinkinderen niet kunnen zien zonder verscheurende keuzes te maken, dan gaan wij hen ook niet vragen om hun wild card voor ons te gebruiken. Net hetzelfde voor mijn schoonouders. De buren hebben ook familie en vrienden. Kortom, ik weet het echt niet. Daarom mijn oproep: iemand vrijwilliger? We gaan u met open armen ontvangen. Ah nee, correctie, dat mag niet. Met een open fles dan, en anderhalve meter afstand.
Nee, eerlijk? Ik ga nog even passen. Even de kat uit de boom kijken. Nu vier mensen kiezen, en dan altijd diezelfde mensen opnieuw moeten zien, en erger nog: zij ons… dat lijkt me eerlijk gezegd niet meteen nodig. Het gaat voorlopig wel met ons tweetjes. En dan komen we misschien nog even toe met de resterende wijnvoorraad. Ik zeg… misschien.
De zomer is voor ons nu al meer dan tien jaar: genieten in Barcelona. Het is heerlijk om een eigen flat te hebben in deze prachtige stad. Als je eigen kleren in de kast hangen, je glazen staan te blinken om gevuld te worden, en je kunt slapen in je eigen bed, dan voel je je de koning te rijk … Lees meer
Ik heb van een van mijn beste vrienden in Barcelona een mooie fles top-tequila gekregen in de vorm van een cactus. Een fles in terracotta die er prachtig uitziet … Lees meer
Het is uiteraard een goed idee om veel lekkers in de diepvriezer te bewaren. Ik heb voor noodgevallen altijd allerlei fijne producten klaarzitten waarmee je mooie gerechten maken kunt wanneer er onverwacht vrienden komen binnenvallen … Lees meer
Soms zie je in een recept kruiden of specerijen staat die je helemaal niet kent. Kardemom is er misschien eentje van. Het wordt bij ons niet zo vaak gebruikt maar in veel keukens is het een essentieel ingrediënt … Lees meer
Fruit eten is erg gezond, dus je moet minstens twee stukken fruit eten per dag, hoor je experts al heel je leven zeggen. Dat klopt, want fruit zit vol vezels en vitaminen … Lees meer
Ik ken nogal wat mensen die in de horeca erken, en ik hoor van hen wel eens verhalen van lastige klanten. Mensen zijn vandaag veel mondiger dan ooit en kunnen soms echt vervelend doen … Lees meer
Ik vond het hilarisch: iemand zei me een tijdje geleden dat je echt wel moet uitkijken met teveel tandenpoetsen als je niet dik wil worden, omdat er in tandpasta best veel calorieën kunnen zitten … Lees meer
In België was het weer nog niet zo goed de voorbije week. Maar in Barcelona was het heerlijk: lekker veel zon en al bij al aangename temperaturen, heel zomers, maar in tegenstelling tot de voorbije twee jaar voorlopig nog niet bloedheet … Lees meer