Ik weet niet hoe het bij jou thuis zit. Hoe het gaat met jou en je familie? Jullie kennen mij een beetje, ik jullie wellicht nog wat minder. Ik praat hier uitgebreid over lekker eten, wijntjes, en goede restaurants. Vaak betaalbare maar soms ook duurdere. Dat is het concept van deze foodblog. Intussen al vijf volle jaren speel ik de loftrompet van het goede leven. Ik maak lekkere recepten, vaak eenvoudige, met alledaagse ingrediënten. En ja, soms passeert er eens een kreeftje, of een duurder stuk vlees, of kaviaar of krab in mijn recepten. Omdat we allemaal hard werken mogen we ook hard genieten. Iets wat ik zelf ook doe.

De laatste maanden is er echter wel iets aan de hand. Niet massaal. Eerder sporadisch. Maar het is er wel. Wanneer ik schrijf over restaurants met een Michelinster, zijn er altijd wel een vijftal mensen die me sturen: plezant, deden wij vroeger ook een paar keer per jaar, maar nu zit dat er door de crisis niet meer in. Wanneer ik schrijf over een gemiddeld restaurant, een goede brasserie, komen soortgelijke berichten binnen. Het zijn meestal beleefde maar soms schrijnende reacties die ik krijg. En af en toe zijn de berichten zelfs wrang. Er is meer armoede rondom ons dan we durven denken. En die berichten doen me soms zelfs twijfelen om over bepaalde restaurantbezoeken artikels te schrijven. Omdat steeds meer mensen enkel nog kunnen dromen van dat soort gezellige en lekkere uitstapjes. Het lijkt bijna ongepast.

Een papa schreef me: “we hebben alle twee een goede job, en mijn vrouw en ik gingen met de kinderen altijd minstens één keer per maand iets lekker eten in een taverne om de hoek. En ik schaam me bijna om het te zeggen: maar dat lukt ons niet meer. De prijzen op restaurant zijn duurder geworden. De kosten voor verwarming en elektriciteit zijn door het dak gegaan. Echt, geloof me, ik ben blij als we het einde van de maand halen, en de kinderen thuis niks te kort zijn gekomen. En wij zijn echt geen sukkelaars. Armoede hebben wij nooit gekend. Nu wordt het spannend. Ik schaam me ervoor, maar het is niet anders, we blijven verder werken, maar er mag niks fout gaan of we zitten echt in de problemen.”

Deze week las ik in de krant dat meer en meer mensen het moeilijk krijgen om de eindjes aan elkaar te knopen. Vooral de (lagere) middenklasse heeft het knap lastig. Ze verdienen nog teveel om steun te krijgen, en te weinig om goed rond te komen. Vooral alleenstaande moeders zouden het nu bijna niet meer trekken. Ik las het verhaal van een mevrouw die best een goede job had bij een verzekeringsmaatschappij, maar die ‘s avonds wel een pakketje bij de voedselbedeling moet gaan halen, want met alle dure kosten van huur, levensonderhoud, en energie is er gewoon geen geld meer om haar kinderen deftig eten te geven. De foto boven dit artikel komt uit een ver land, waar voedselbedeling sinds jaar en dag bestaat. Vandaag zou je de foto op vele plaatsen in ons land kunnen maken. En er staan mensen in de rij van wie je het niet verwachten zou. Buren, kennissen, collega’s, vrienden, familie. Ja, misschien wel jijzelf.

Ik ben geen socialist, verre van. En ik vind nog steeds dat mensen die hard werken ook hard van het leven mogen genieten. Maar er zijn ook steeds meer mensen in ons land die elke dag hard werken, maar die met het loon dat ze krijgen gewoon niet meer rondkomen. Wanneer werkende mensen al moeten gaan aanschuiven voor een voedselpakket voor hun gezin zouden alle alarmlichten moeten afgaan. En de sirenes ook. Want dat mogen we als maatschappij niet aanvaarden. Het spijt me zeer, maar het is de plicht van de overheid om daar te helpen en fundamenteel in te grijpen. Ik denk oprecht dat we in ons land al genoeg belastingen betalen om ervoor te zorgen dat iedereen tenminste elke dag deftig eten kan. Doe er dus iets aan, overheid, en wacht niet te lang. Geef de mensen nu meer koopkracht, help ze, beste regering, want wat er nu aan het gebeuren is, in het jaar 2022, in een rijk en ontwikkeld Europees land als België, is een pure schande.

En als het zelfs zou betekenen, dat de mensen die het echt zeer goed hebben, (en zo zijn er gelukkig ook nog veel, zij die elke maand meerdere keren op restaurant kunnen gaan, met prachtige wijnen, en dure ingrediënten,) een beetje van hun  luxe en rijkdom moeten afstaan om de armoede beter uit ons land te bannen, en om ervoor te zorgen dat er geen hongersnood meer is in België, beslis dat dan maar snel. Een maatschappij waar de ene alles hebben en de andere niets, die kraakt uit elkaar, die moet vroeg of laat ontploffen, al dan niet in het stemhokje. En dat wil niemand.