Zenuwachtig! Want vandaag is voor mij een historische dag…

Het is toch wel een historische dag vandaag voor ons. Vanmiddag tekenen we immers de akte van onze nieuwe woning. We krijgen dan ook definitief alle sleutels van het huis, van onze toekomstige nieuwe “thuis”, waar we de komende tijd ons nieuwe leven willen gaan opbouwen.

Eerlijk: ik ben een tikje zenuwachtig. Maar niet in de zin van bang of stressy. Maar meer in de zin van “kriebels in de buik”. Een beetje alsof ik verliefd ben of zo. En toch ook wel met die kleine kanttekening dat het opnieuw een flinke sprong is die we binnenkort gaan maken. We verhuizen van Rijmenam naar Lochristi. Nu woonden we dicht bij de prachtige Dijle, tussen Planckendael en Werchter, tussen Mechelen en Leuven. Straks gaan we wonen op een goeie acht kilometer van de fiere en spannende stad Gent. Nieuwe omgeving, nieuwe buren, nieuwe wereld.

Het pand waar we gaan wonen wordt eigenlijk niet van ons. Enfin, dat vind ik. We mogen het in het beste geval een paar decennia gebruiken, en verzorgen. We zijn passanten. Bezoekers. Na ons komen er nieuwe mensen die er hun verhaal zullen gaan schrijven. Niet al te snel hoop ik, maar uiteindelijk wel. De tijd gaat voor elk van ons even snel.

Ik vind dat een heerlijke gedachte. Het is een prachtig oud huis uit 1903, vol karakter, dat we gaan kopen straks. De vorige bewoners hebben er hun dochters zien opgroeien, nadat ze het in 1982 kochten. Ze hebben er ongelofelijk veel zorg voor gedragen en het huis is dan ook in hele goede staat. Oef. Het zal zeker wat emotioneel zijn voor hen om het na zoveel jaren achter te moeten laten. Maar we hebben hen beloofd dat we er even goed gaan voor zorgen als zij hebben gedaan.

En we gaan er mee aan de slag. We hebben een super goede architect gevonden die net als ons zin heeft om er een mooi warm huis, en een prachtige thuis van te maken. Waar het goed is om tot rust te komen, waar het fijn is om te lezen, muziek op te zetten, te koken, te niksen en elkaar graag te zien, en waar het een feest is om vrienden en familie te ontvangen. Dat is het plan. Vanavond gaan we er ons eerste glas drinken, samen met onze ouders. We gaan klinken op het huis, op de bakstenen, het dak waaronder we gaan leven, de tuin die de onze wordt. Maar hopelijk vooral op een  echte “thuis”. Ik ben zeker dat dat wel zal lukken. En ja, het kriebelt vandaag echt wel in mijn buik.