Pijnlijk. Het verhaal dat ik heb meegemaakt met Brooklyn Fare, één van de absolute toprestaurants in New York. Drie sterren heeft het restaurant, en het is daarmee één van de vijf toppers in deze wereldstad. Het is dan ook extreem moeilijk om er een tafeltje te bemachtigen. Op de eerste dag van de maand kun je er reserveren voor de volgende maand. Op 1 maart kon dat dus voor de ganse maand april. En het gaat op zo’n reserverings-dag echt loeiend hard. Als je niet bij openingsuur online klaar zit dan kun je je reservatie sowieso vergeten. Net als voor Eleven Madison Park (het heerlijke restaurant waar we zondag dineerden, en de nummer 1 in de wereld) doen conciërges van tophotels en secretaresses van de belangrijke mensen van de stad op die eerste dag van de maand dan extra inspanningen om er toptafeltjes te scoren. En als je een beetje een zotte foodie bent die maar één keer in de zoveel jaar in deze superstad op bezoek komt, dan waag je ook een poging.

Voor Brooklyn Fare was online boeken geen optie, je moest bellen. Vanaf halfelf local time op 1 maart gingen de telefoonlijnen open. En ik was er klaar voor. Zelfs iets voor halfelf begon ik te bellen, om vervolgens 290 keer een bezettoon te krijgen, meer dan twee uur lang. En toen ik plots de telefoon wel hoorde overgaan kreeg ik na een minuut te horen dat “mijn correspondent jammer genoeg niet antwoordde en ik later opnieuw moest proberen”. Ondertussen was mijn moed bijna over, maar zoals mensen soms belachelijk veel geduld, goesting en doorzettingsvermogen hebben voor tickets voor pakweg Tomorrowland, moest en zou ik een tafeltje bemachtigen in Brooklyn Fare, en liefst nog aan de counter, waar ik de naar het schijnt fantastische chef aan het werk zou kunnen zien.

En plots, een kwartiertje later, werd m’n geduld beloond (intussen waren m’n oren rood en stond m’n hoofd op ontploffen, maar ik ben geen opgever). Een vriendelijke, maar zakelijke dame liet mij weten dat we op donderdag 5 april om halfzeven aan de counter zouden kunnen zitten, maar dat ik wel meteen moest betalen bij reservatie. Het bedrag deed me duizelen, 395 dollar per persoon, maar de koers van de dollar staat in ons voordeel, en als je naar de toppers in Europa gaat ben je een soortgelijk bedrag kwijt. Op de koop toe ben ik van het principe “work hard, play hard” en hadden we iets te vieren deze week, dus ik dacht: kom, laat ons maar eens zot doen, voor die ene keer dat we in New York zijn. Het bedrag was echter zonder taks, zonder tip, en zonder drank. Geen idee wat de eindbalans dan wel zou zijn. Plus: het moest ook meteen betaald worden via de creditcard, en de som was in geen enkel geval te recupereren. Dus stel dat onze vlucht gecanceld werd of dat ik ziek was of er was iets gebeurd in de familie waardoor reizen geen optie was: dikke pech. Ik twijfelde eerlijk gezegd toen ik dat hoorde. Zoveel geld, en ook zo’n rare manier om je klant klem te zetten. Maar na 290 keer bellen wou ik toch beloond worden voor m’n geduld, dus ik gaf het nummer van m’n creditcard. Ik was immers binnengeraakt in één van de strafste restaurants van Amerika. Dus ik was blij.

Tot ik enkele dagen terug een mail kreeg dat er blijkbaar een probleem was met mijn creditcard: de betaling werd geweigerd. Vreemd, want ik had de andere restaurants in New York op dezelfde manier geboekt, zonder problemen. Ik stuurde dan maar de gegevens van m’n tweede kaart, met de vraag om het daar eens mee te proberen. Een dag later kwam het antwoord: ook geweigerd, en of ik dus even dringend kon checken met m’n bank in Europa wat de reden was en of ze alsnog de betaling wilden mogelijk maken, want anders zou mijn reservatie gecanceld worden. Omdat het paasweekend was, en de Belgische banken dicht waren, contacteerde ik gisteren mijn bankdirecteur, die meteen in actie schoot. Het antwoord dat ik van hem kreeg deed me toch even de wenkbrauwen fronsen: ATOS weigerde de betaling omdat er in het verleden “veiligheidsissues” waren met dit restaurant. Geen idee welke, dat werd me niet meegedeeld. Maar betalen met creditcard was dus geen optie.

Net toen ik van plan was om uit te dokteren hoe ik het bedrag alsnog kon over maken (misschien kon de conciërge van ons hotel helpen) kreeg ik een (eerlijk is eerlijk) vriendelijke maar zeer duidelijke mail. Ze hadden mijn reservatie al langer dan normaal aangehouden, maar hun geduld was op, en de boeking werd gecanceld. Ik stond aan de grond genageld. Ik dus meteen gebeld naar het restaurant met het voorstel om desnoods langs te komen om alles op voorhand te betalen, maar een (alweer professioneel vriendelijke) maar heel kordate man van de reservatiedienst liet me weten dat er geen mogelijkheid meer was om op voorhand te betalen, en dat onze tafel sowieso weg was gegeven voor donderdag (en dat de rest van de maand ook al volgeboekt zit. En mei ook, want maandag gingen de reservaties open voor volgende maand). Bye bye Brooklyn Fare dus. “Sorry meneer, maar we hebben een immense wachtlijst en u hebt uw kans gewoon verkeken. Zeer jammer, maar we kunnen niks meer voor u betekenen. Nog een fijne dag gewenst.”

Ik legde uit dat de veiligheidsproblemen volgens ATOS bij hen lagen, dat ik immense moeite had gedaan om sowieso een tafel te bemachtigen, dat ik van plan was om op mijn blog over hun restaurant te schrijven, bijna ging ik smeken zeg maar, maar de beslissing was finaal en sowieso niet meer aanvechtbaar, zei de man. Einde gesprek. Daar stond ik dan: triest omdat ik geen klein fortuin uit kon geven aan een duidelijk arrogante restaurateur. Voetjes ook weer stevig op de grond. Welcome, Ornelis. Dit is New York. Hier wonen massa’s mensen die elke dag moeten vechten voor plekjes op de huizenmarkt, op de arbeidsmarkt, op de metro, in het theater, om hun kinderen in een betaalbare crèche te krijgen, en dus blijkbaar ook om de goede tafeltjes in de beste restaurants vast te krijgen. En als je het spelletje niet speelt zoals de succesvolle restaurateur dat wil, dan kun je ophoepelen, de wachtlijst is zo lang, en hun geduld is kort.

“Typisch New York,” liet iemand die hier woont, me weten. “De arrogantie van de toppers. Ze zijn zo gegeerd dat ze de spelregels zelf kunnen bepalen, en jij bent gewoon hun speelbal. New Yorkers zouden zich ook beleefd boos maken omwille van deze arrogantie, maar wel meteen beseffen: zo gaat het nu eenmaal bij dit soort gewilde restaurants, je speelt het spelletje mee, of je gaat maar eten in een restaurant dat vandaag net dat tikje minder hip is. Je zult er even lekker eten, maar het gehypete restaurant van het moment, daar zit jij dan niet, jij die denkt dat je een paar dagen uitstel kunt krijgen om te betalen. En ben je van plan om nu op je foodblog iets negatiefs te schrijven over dit restaurant en hun gefuckte reserveringssysteem? Doe gerust. Het zou zomaar eens bij hun marketingstrategie kunnen horen. Want als jij nu schrijft welke moeite je wel hebt moeten doen om er te kunnen gaan eten, en je uiteindelijk toch geweigerd werd, dan help jij onbedoeld mee aan de hype. En op 1 mei proberen dan wel weer tien andere zot gedraaide foodies die naar New York reizen om toch een plekje te bemachtigen in “Brooklyn Fare”, want zelfs jij hebt er dus naast gegrepen. Zet er je over, my friend. Ga ergens een goede hamburger eten, zal veel minder kosten en ook heerlijk smaken, en probeer je vooral niet op te winden, dit is New York, the city of “the survival of the fittest”. Hier gelden altijd andere spelregels. Je kunt ze aanvaarden of niet, maar de stad zal omwille van jouw zelfbeklag echt niet veranderen.”

Ik was behoorlijk kwaad ja, en ik vind het echt een geschifte manier van werken. Maar ja, er zijn ergere dingen in de wereld. Al bij al een luxeprobleem he, een restaurantreservatie die gecanceld wordt. Ik heb dan maar gauw een ander (sympathieker) restaurantje gekozen, vijf keer goedkoper. Ook met een goede naam trouwens. De dame aan de telefoon was trouwens supervriendelijk. En er was nog plek genoeg. We gaan lekker eten, dat weet ik nu al, in een gezellig restaurant. Het is er minder een hype dat wel, maar ze kunnen echt de hoogste boom in met hun hypes hier.

En ik ga vandaag bij een paar homeless people wat extra dollars in hun pet leggen. Ik heb goed gespaard namelijk. En mijn luxeprobleempje weegt totaal niet op tegen de struggle die die mensen elke dag weer moeten voeren in deze waanzinnige en vooral meedogenloze stad. Toch nog één gedachte: hoogmoed komt voor de val, en karma is a bitch. Ik hoop dat de drie sterretjes van Brooklyn Fare nog lang zullen schitteren, maar je weet: sterren kunnen vroeg of laat vallen. En mij zien ze dus sowieso nooit (meer) in dit restaurant.