Restaurant
Eleven madison park: n°1 in de wereld?!
Restaurant
Eleven madison park: n°1 in de wereld?!
Restaurant
Eleven madison park: n°1 in de wereld?!
Contactgegevens
Gisteren hebben we gegeten in Eleven Madison Park, “het beste restaurant van de wereld“, volgens “The World’s 50 Best Restaurants” van San Pellegrino, wellicht de meest prestigieuze restaurantranking in de wereld. In het verleden stonden vooral Europese restaurants op de hoogste plek. En de meeste daarvan heb ik geprobeerd (op El Bulli na, maar in de restaurants van Albert en Ferran Adria in Barcelona kom ik zeer geregeld.) In Noma in Kopenhagen was ik één keertje, net als in Osteria Francescana in Modena. In The Fat Duck van Heston Blumenthal was ik een paar keer, net als in El Celler De Can Roca in Girona. Stuk voor stuk topervaringen, geloof me, een restaurant komt echt niet zomaar op nummer 1 terecht in de lijst. Je kunt er vanuit gaan dat je er bijzonder lekker en verrassend kunt eten, en wat typisch is voor al deze restaurants, is dat ze een typische stijl hebben die je uit de duizend zou herkennen.
Dit gezegd zijnde is het altijd spannend om naar zo’n nummer 1 te gaan eten. Het begint al met het vast krijgen van een tafeltje. Nooit evident. In het geval van Eleven Madison Park wist ik dat de reservaties voor de maand april online opengingen op 1 maart, om negen uur ‘s ochtends. Op dat moment zitten de conciërges van de tophotels in Manhattan, de secretaresses van de upper class, en fanatieke foodies met reisplannen gespannen voor hun computer. Stipt om negen uur zag ik letterlijk het ene tijdsslot na het andere wegglippen onder m’n ogen, dus ik greep de eerste kans meteen vast en klikte op zondag 1 april, 21u30. Best laat, halftien, aangezien we de dag voordien pas kwamen invliegen en we misschien toch wat last van jetlag zouden hebben. Maar ik wou het tijdsslot niet laten wegglippen, en de kans om het nummer 1 restaurant van de wereld te ontdekken.
En dan de volgende uitdaging: met welk soort verwachting ga je naar zo’n restaurant. De vervelendste cadeau die Sergio Herman (die ik hoog zitten heb) volgens mij ooit heeft gekregen was zijn “20 op 20” bij Gault&Millau. Perfectie bestaat namelijk niet, en de uitdaging is daardoor ook meteen een beetje weg. Progressie maken lukt op zo’n moment niet meer. Volgens mij was het één van de redenen waarom Sergio besliste om z’n fantastische eettempel Oud Sluis in te ruilen voor nieuwe concepten. Hetzelfde geldt wellicht voor elk nummer 1 restaurant in de wereld: what’s next? Hoger kan namelijk niet meer. Integendeel. Je kunt enkel nog zakken. En overal liggen belagers in de struiken om je toppositie over te nemen. Plus al die kritische foodies die komen dineren met een ingesteldheid van: “is dit nu echt het beste restaurant in de wereld?”
Laat me toch even beginnen met te zeggen dat we ontzettend lekker gegeten hebben. De drie Michelinsterren, zijn stuk voor stuk wel verdiend. Alles wat je eet is vol smaak en het verhaaltje dat bij elk gerecht gebracht wordt is ook mooi. Het decor is indrukwekkend. De bediening fantastisch. Elk klein detail wordt verzorgd. En de keuken die hier geserveerd wordt is ook wel herkenbaar. Je voelt het pure van een Noma, met ogenschijnlijk simpele pure gerechten vol smaak en authentieke ingrediënten, maar minder fanatiek op het product als in die Scandinavische keuken. In sommige gerechten zie je ook het meesterschap van de klassieke kok. De bereiding van hert met foie gras in bladerdeeg leek heel erg op de duif die we bij Lallement in Reims kregen in L’Asssiette Champenoise. Bijna een ouderwetse bereiding, maar hier wel op een gestileerdere manier gebracht. De sublieme kaviaarbereiding “Eggs Benedict” is dan weer een typisch signatuurgerecht, in een prachtig blikje, met een mousse van ham, echt zeer verfijnd en 100% juist gebracht. Maar dat geldt ook voor de paddenstoel met truffel in een heerlijke bouillon met flinke gembertoets. En durven eindigen met een gevulde donut met een bolletje ijs van wijn is stoer. Want zeer lekker, maar het ziet er zo gewoon uit. Dat de ober dan nog eens de fles wijn ontkurkt door zoals in de 18de eeuw met een gloeiend hete klem de hals van de fles af te breken is een prachtige show die de ervaring afmaakt. Topavond beleefd, dat is wel duidelijk.
Maar… de hamvraag… is dit het beste restaurant van de wereld? Moeilijk te zeggen, vind ik. Pas op, ik heb zalig gegeten. Je bent je ook immens bewust van de plaats en het moment, wat de ervaring spectaculair maakt. Maar de dag voordien in The Modern hebben we zeker zo lekker gegeten. En bij Noma en Celler de Can Roca was het ook altijd erg straf. En geef mij vandaag misschien maar de plezierige ongedwongen stijl van Tickets in Barcelona. Of de klassiekere smaakbommen in de borden van onze Nationale trots Peter Goossens, of de volgens mij minstens even straffe signatuurgerechten van Gert De Mangeleer.
Maar, eigenlijk doet dat er ook niet toe. Als je een restaurant afrekent op een lijstje waar ze nu toevallig twee jaar het strafste scoren, dan doe je het eerlijk gezegd wat onrecht aan. Het blijft een poppoll. Dus uiteraard, het was absoluut een fantastische avond, en ja, Eleven Madison Park is zeker één van de beste restaurants ter wereld. Maar volgende jaar kunnen ze in de sprint wel weer losgereden worden. Zo gaat dat nu eenmaal in de wereldtop. In elk geval, ik voel me vereerd en dankbaar dat ik in zo’n zalig restaurant heb mogen dineren, absolute wereldtop is het zeker!
ELEVEN MADISON PARK APRIL 1, 2018
BLACK AND WHITE Cookie with Cheddar and Apple
SCALLOP Live with Sea Urchin, Scallop Butter, and Broth
CAVIAR Benedict with Smoked Ham, Sturgeon, and Hollandaise
WINTER GREENS Variations with Rye and Cucumber
LOBSTER Butter-Poached with Butternut Squash and Chestnut
MUSHROOM Tart with Cremini and Black Truffle
VENISON En Croute with Foie Gras and Civet
LEEK Roasted with Hazelnut and Parmesan
POTATO Baked with Horseradish and Bacon
TUBBY CHEESE Grilled with Celery Root, Black Truffle, and Winter Greens
PEAR-CRANBERRY DONUT With Mulled Wine Ice Cream
CHOCOLATE Covered Pretzel
Restaurants die je waarschijnlijk ook leuk vindt
De Juwelier: Franse keuken in Amsterdam
Vorige vrijdag gingen we naar Amsterdam met een heel specifieke reden: we gingen naar De Laatste Ronde, de allerlaatste theatershow van cabaretier Youp van ‘t Hek, in het legendarische theater Carré … Lees meer
De spannendste pop-up in Barcelona: Taco Mendez
Jarenlang waren wij grote fan van Hoja Santa in Barcelona, een gastronomisch Mexicaans restaurant in de stal van Albert Adria. In hetzelfde pand zat het speelsere goedkopere zusterrestaurant Niño Viejo waar je heerlijke taco’s kon eten … Lees meer
Dit nieuwe restaurant in Barcelona is thé place to be!
Minder dan een jaar geleden ging er een nieuw restaurant open in Barcelona. In het chique 5-sterren Palace Hotel (de vroegere Ritz), waar vroeger sterrenrestaurant Caelis nog zat, ging het nieuwe “Amar” open … Lees meer
Topgastronomie in Tenerife: M.B.
Toen ik gevraagd werd om op 21 juli te gaan DJ’n voor een paar honderd Belgen in Tenerife had ik er meteen zin in. Ik was nog nooit op “het eiland van de eeuwige lente” geweest en dus vond ik het een mooie aanleiding om daar eens verandering in te brengen … Lees meer
Le Grand Hôtel du Lion D’Or: klassieker in de Loire
Drie jaar geleden, tijdens de eerste covid-zomer reed ik helemaal alleen met de auto naar Spanje, om enkele spullen op te halen die naar ons nieuwe huis moesten komen, enkele schilderijen, een beeld, een tafeltje en vier stoelen voor op ons terras … Lees meer
Come. Een schitterende Mexicaanse ster in Barcelona!
Covid was een ramp voor de culinaire wereld. Overal, maar zeker in mijn geliefde Barcelona. De zieltogende horeca werd er veel minder gesteund dan bij ons in België en een paar prachtige restaurants gingen kopje onder … Lees meer
Le Grand Verre van Wout Bru in Durbuy
Wout Bru is een geweldige chef. Daar bestaat geen discussie over. Ik heb de voorbije twintig jaar meer dan één keer fantastisch mogen eten aan verschillende van zijn tafels op verschillende locaties, en elke keer was het top … Lees meer
La Petite Colombe: een indrukwekkend restaurant
Save the best for last, zeggen ze altijd. Voor de laatste avond van onze vakantie in het zalige Zuid-Afrika hadden we nog geen restaurant geboekt. Ik wou eerst eens kijken of er een restaurant in ons hotel Delaire Graff zo lekker was dat we er een tweede keer zouden gaan eten, of misschien wilden we wel last minute een restaurantje boeken dat we op onze wandelingen in Stellenbosch waren tegengekomen … Lees meer