Ik heb gisteren een flink risico genomen…

Etentjes met kinderen zijn super leuk, zeker als het familie is, maar ik vind ze ook een beetje moeilijk. Ik heb dan vaak het gevoel dat ik twee etentjes door elkaar aan het organiseren ben. Dan kook ik zoals altijd uitgebreid met speciale ingrediënten voor de volwassenen, meestal een gang of zes, zeven is dat. Tussendoor probeer ik dan ook “kinder-eten” te maken. Een soepje. Een pasta. Of een burger met frietjes. Ik vind dat naar timing en organisatie toe niet zo evident.

Een makkelijke oplossing is dan vaak om wat “gewoner te koken” voor het hele gezelschap. Dan doe ik een lekkere barbecue of zo, of ik maak een pastaschotel. Dat vinden zowel de kinderen als de volwassenen lekker. En het meer uitgebreide koken hou ik dan voor andere etentjes met enkel volwassenen. Zo lukt het wel, maar ik vind het ook altijd een beetje zonde. Want ik wil mijn ouders en familie toch graag verwennen met bijzondere ingrediënten en gerechtjes.

Deze week vroeg ik mijn broer wat ik voor de nichtjes zou maken, de oudste wordt 17 en de jongste zit nog in de kleuterklas, en ze lusten ook niet alle drie alles. Dus dacht ik om ofwel weer voor de eenvoudige keuken te gaan, of iets apart te koken voor hen. Tenslotte was het ons nieuwjaarsetentje en hadden we elkaar, door covid, zo lang niet gezien. Dus ik vroeg Arn wat ik voor de meisjes dan best kon maken. Een pasta? Frietjes? Kip met appelmoes? Zoiets?

Maar mijn broer kwam deze keer met een verrassend antwoord op de proppen: “je moet niks apart voor de kinderen maken, ze zullen wel mee eten met de volwassenen. Ze moeten maar eens leren om alles te proeven. Ze zullen waarschijnlijk niet alles even lekker vinden, maar zo leren ze nieuwe smaken kennen.” Ik vond het super om te horen, maar ook best een beetje spannend. Ik kreeg dus vrij spel.

We begonnen met drie kleine schijfjes aardappel met zure room en Royal Belgian Caviar. Dat hadden ze ooit al eens bij nonkel Sven mogen proeven, en ik wist nog van twee jaar geleden: dat ze dat lekker vonden. Daarna serveerde ik drie verschillende oesters: een rauwe, een gegratineerde oester (met spinazie) en een oester met een pikante Thaise dressing. Anna, mijn middelste nichtje vond ze alle drie heerlijk. Julie de oudste van de drie vond de gegratineerde oester wel OK, maar van pure oesters is ze niet zo fan. En Estée, mijn jongste nichtje, heeft de oesters naar haar papa doorgeschoven. Maar de Mac And Cheese met kreeft vonden ze alle drie super lekker. Dat is dan ook heerlijk comfortfood. Voor kinderen èn volwassenen. Dat recept moet ik dringend eens uitschrijven hier op de blog. Ook de boterzachte hertenfilet viel bij de kinderen in de smaak.

Het meest opvallende: ik heb ook zee-egels bereid. Ik vind die persoonlijk zooooo lekker, maar ze zijn wel super krachtig van smaak. Zeker als je zee-egels puur eet, dan is het echt alsof je de zee proeft, ze zijn zilt, een beetje romig, ik vind ze ook een beetje nootachtig smaken en ze hebben zelf een klein vleugje citrus. De smaak wordt vaak omschreven als “umami”. Maar als je niet zo tuk bent op alles wat uit de zee komt, dan kan het ook echt een afknapper zijn.

Ik serveer de zee-egels trouwens niet rauw, net om die reden. Je moet echt al met serieuze liefhebbers aan tafel zitten om dat risico te durven nemen. En ik heb dus een eigen bereiding die zo’n beetje het midden houdt tussen een saus en een soepje, waarin de smaak van de zee-egels super tot zijn recht komt. Het idee heb ik van bij Via Veneto, mijn favoriete restaurant in Barcelona. Het soepje serveer ik in de stekelige schaal van de zee-egels.

Ik vond het toch wel spannend om dit gerecht aan mijn nichtjes voor te schotelen, net omdat zo’n zee-egel er een beetje spooky uitziet met die stekels, en vooral omdat het toch een heel specifieke smaak blijft, maar ze vonden het alle drie erg lekker. Missie geslaagd. En het maakte me echt fier en gelukkig.

Om maar te zeggen: soms moet je eens een risicootje nemen, en durven. Ik ben blij dat mijn broer gezegd heeft: ze zijn oud genoeg om nieuwe smaken te ontdekken. En daardoor heb ik hen gisteren een paar ingrediënten en gerechtjes laten proeven die zelfs veel volwassenen nog nooit geprobeerd hebben. zalig toch? Zo leren ze al op jonge leeftijd nieuwe en bijzondere smaken te ontdekken. Het was een berekend risico en het is gelukkig goed uitgedraaid. Een echte aanrader zou ik zeggen.