MOET JE KINDEREN VERPLICHTEN OM ALLES TE ETEN?

Kijk, dit zijn kleine Sven en kleine Arn. Mijn broer is kleiner. Correctie: was kleiner. Nu zijn we ongeveer even groot en even oud (op twee jaar na, maar wat maakt dat op onze licht gevorderde leeftijd nog uit?) en we zijn ook even kaal. Arn heeft kinderen, schatjes van kinderen, en ik niet. Er is een grote gelijkenis tussen Sven en Arn, want we houden allebei enorm van lekker eten. Niet onlogisch ook, want we komen uit een gouden nest. Mama was een topchef. Geen gedoe of poespas in de cuisine van Anny, maar eerlijke Vlaamse keuken. Zowel Arn als ikzelf zijn wellicht daardoor allebei Bourgondiërs geworden. Arn moet natuurlijk wel een tikje anders koken dan ikzelf, want hij moet toch een beetje rekening houden met de smaak van zijn drie lieve dochters Julie, Anna en Estée. En één ding is wel duidelijk: dat is niet altijd evident, want alle kinderen zijn anders. Wat de ene lust, vindt de andere dan weer vies en goor. Maar geduld is een schone deugd.

Kinderen verplichten om alles te eten? Is dat een goed idee? Ik heb geen kinderen, dus ik weet het niet. Maar als je experts moet geloven is je kinderen dwingen om alles te eten geen goed idee. Logisch lijkt me. Ik ben intussen een paar jaar volwassen en lust nu zo ongeveer alles, maar als ik iets echt niet lust en je verplicht mij om het toch op te eten, dan vind ik jou een beul. Zondermeer. Beter is het om kinderen de liefde voor lekker eten over te brengen door je eigen enthousiasme. Laat ze gewoon mee koken en smaken ontdekken. Ook de moeilijkere smaken zullen dan net dat tikkeltje makkelijker waarderen. En het is slim om hen van alles een redelijke portie voor te schotelen en hen vervolgens twintig minuten niks anders te serveren. Als ze dan nog weigeren om het op te eten kunnen ze weg van tafel, maar dan krijgen ze tot aan de volgende maaltijd geen snoepjes of snacks om hun honger te stillen. Dat zeggen experts. Dat is de juiste aanpak volgens mensen met ervaring in het vak. Maar ik weet eerlijk gezegd niet of ik dat zelf zou kunnen: zo van mijn hart een steen maken. Gelukkig moet ik geen strategieën uitdokteren, want ik heb geen kinderen en ben ook niet meer van plan om er te maken.

Maar één ding weet ik wel. In onze kindertijd was er veel liefde maar werd er niet al teveel gepamperd. “Eten wat de pot schaft” is volgens mij nog niet zo’n slechte opvoedingsregel. Zo weet ik nog maar al te goed dat ik worteltjes als kind echt gruwelijk vond. En vandaag ben ik een konijn als het op worteltjes aankomt. Wellicht doordat mama en papa niet toe wilden geven aan mijn wortelfobie. Met rode kool was het huwelijk nog lastiger. Dat vond ik echt goor. En tot op vandaag is het niet mijn favoriete groente. Maar ik moest het wel eten. En kijk eens op deze pagina… daar staat een recept met rodekool, door mezelf bedacht, en ik vind het eerlijk gezegd heerlijk. Ik bedoel maar: wees ook niet te toegefelijk, beste ouders, en blijf je kinderen gewoon vanalles serveren. Want je weet ook: wanneer ze zelf hun maaltijden mogen samenstellen eten ze enkel nog snoepsoep met zoete “vleeskes” en zuurtjes, in een chocoladesausje met frietjes en spaghettisaus, hun hele leven lang. En dan missen ze zoveel echt lekkers. Geloof me maar: ik ben oprecht blij dat mama Anny en papa André kleine Sven en kleine Arn daar hebben kunnen van behoeden. Dikke merci!!!