Ben ik te kritisch geweest voor een restaurant dat ik besprak?

Gisteren een boeiende discussie gehad met een goede maat. Ik ga niet verklappen wie precies, omdat hij me vroeg om dat niet te doen, maar het is iemand uit de horeca. Maar we hadden echt wel een pittig meningsverschil. Die hebben we wel vaker, we zijn goede vrienden, zo van die mensen die elkaar veel kunnen zeggen. Sommige van onze discussies zijn ook een soort van spelletje. Eens kijken hoever we elkaar kunnen uitdagen met meningen. Beetje welles nietes maar wel met argumenten. Leuk vind ik dat. En hij ook.

Maar deze keer had mijn maat, die de horeca dus door en door kent, toch serieuze problemen met een artikel dat ik hier vorige week op Would Be Chef had geplaatst. Een bespreking van restaurant L’Amitié in Antwerpen. Ik had geschreven dat we er zeer lekker hadden gegeten, en dat de wijnkaart er indrukwekkend was. Maar ik had ook geschreven dat de ober nogal “mondig” was bij onze binnenkomst. Je moet de bespreking van L’Amitié maar eens opnieuw lezen. Mijn vriend vond het niet echt netjes dat ik zo’n bespreking op de blog had geplaatst. Of op z’n minst “niet nodig”.

“Misschien wel voor een stuk terecht”, zo zei hij, “maar stel je nu toch eens aan de andere kant. Het is echt niet fijn voor zo’n restaurant om zoiets te moeten lezen. Wanneer je je stoort aan iets in een restaurant, aan het eten of aan de bediening, zeg dat dan meteen aan de ober zelf of aan de eigenaar. Maar je kunt niet gewoon gezellig eten en drinken, betalen en vertrekken, schrijven dat het erg lekker was… En tegelijkertijd schrijven dat de ober een beetje te mondig was. En het spijtige is vooral dat je op social media ook aan het teasen ging met “was het nu mondigheid of Antwerpse arrogantie?” Sorry, maar dat is volgens mij stemmingmakerij, en dat kunnen hardwerkende mensen in de horeca missen als kiespijn.”

Mijn kameraad zei: “Ik snap dat zo’n stevige titel mensen naar je blog lokt, maar zo’n recensies zijn voor een restaurant absoluut niet leuk. En vooral: ze blijven ook voor eeuwig staan. Zwart op wit. En zo’n ober kan zich niet eens verdedigen. Misschien was je echt wel wat aan het talmen bij het binnenkomen, en wilden ze gewoon vermijden dat andere klanten in de decemberkou kwamen te zitten. En misschien wou die ober er gewoon voor zorgen dat je zeker alles nog bestellen kon, het is wellicht niet zijn keuze om de keuken zo vroeg op de avond te sluiten. Schrijf zo’n dingen dan niet zo hard neer. Ook al schrijf je nadien gelukkig wel dat de ober z’n best deed en vriendelijk was, intussen is hij en meteen ook het restaurant, door jou wel voorgoed afgeschilderd als koud en onvriendelijk.”

Ik was en ben het niet helemaal eens met de kritiek van mijn maat. Ik weet dat hij het altijd heel hard opneemt voor de mensen in de horeca, en dat doe ik in feite ook. Maar ik schrijf toch gewoon wat ik voel als klant, met respect en met een knipoog. Ik schrijf de goede en heel soms ook de net iets minder goede dingen. En ik probeer altijd eerlijk te schrijven. Anders denk je als lezer toch dat ik elk restaurant van a tot z fantastisch vind. En ik heb ook over dit fijne Antwerpse restaurant vooral positief geschreven, omdat het er ook echt lekker en aangenaam was. En een kleine opmerking over de toon van de ober bij het binnenkomen is nu toch ook niet zo vernietigend he?

Eén ding wil ik wel nog zeggen: ik snap dat de druk in de horeca soms heel groot is. En ik begrijp dat het niet altijd evident is om voor alle klanten goed te doen. En sommige klanten zijn ongetwijfeld “a pain in the ass”. Plus mensen in de horeca kloppen lange uren. En mensen maken fouten. Ik doe zelf niks anders. Als ik thuis kook blunder ik ook wel eens. En ook in mijn andere jobs durf ik wel eens de bal mis te slaan. Op de radio. Op deze blog. En dan kan kritiek ook hard binnenkomen. Maar als die terecht is dan snap ik ze meestal wel. En doe ik er iets mee. Meestal. Maar soms kan ik er me ook aan ergeren als mensen te kritisch zijn en dat dan zwart op wit in een recensie schrijven. Dus als ik van mijn kant zou overdrijven: excuses.

Gelukkig kon de eigenaar van L’Amitié er wel mee lachen, heb ik zo de indruk. Want ik kreeg een berichtje waarin hij of zij me hartelijk dankte voor m’n bezoek, en liet weten dat ze me volgende keer zouden proberen “wat hartelijker” te ontvangen. Nu al merci. Ik kijk er naar uit.