Vlak voor de kerstvakantie werden we uitgenodigd in L’ Amitié in Antwerpen, op het trendy Zuid. Eerlijk is eerlijk, ik had nog niet van deze “gastro-bistro” gehoord. We wonen maar op een half uurtje rijden van Antwerpen, maar eigenlijk gaan we er veel te weinig eten. Ik weet dat Antwerpenaren gek zijn op hun stad, en dat er bijzonder lekker te eten valt, maar kijk, wij mensen van “de parking” moeten de stad en z’n culinaire plekjes misschien wat vaker eens gaan bezoeken. Maar we waren uitgenodigd, dus het was voor ons de uitgelezen kans om één van de populairste foodsharing restaurants van ’t stad te ontdekken.

Binnengekomen viel meteen “de mondigheid” van de gastheer op. Ik noem het hier voor de vriendelijkheid “mondigheid” terwijl andere mensen het wel eens “Antwerpse arrogantie” zouden kunnen noemen. Het was behoorlijk koud buiten, en er stond flink wat wind, en ik denk dat door de indeling van het restaurant andere gasten echt wel last hebben van “den trok” zoals wij zeggen, als je te lang treuzelt in de deuropening.

Maar daar kregen we geen kans toe, want de gastheer maande ons vriendelijk maar kordaat aan om snel binnen te komen en de deur te sluiten. En toen we eenmaal aan tafel zaten vertelde hij ons ook meteen dat we best snel onze keuze konden maken, want dat de keuken over drie kwartiertjes zou sluiten. “We moeten wel zo vroeg sluiten, dat komt door de witte kassa,” zo zei hij.

Ik snap dat wel, en het is allebei eigenlijk wel correct: vragen om de deur te sluiten, en vragen om snel te bestellen. Maar extreem gastvrij komt zoiets toch niet over. Het is niet de grote warme ontvangst. En dat vind ik toch wat jammer. Je eerste indruk in een restaurant moet niet het gevoel geven dat je binnenkomt bij een strenge meester of een punctuele baas. Nu, we hadden ook iets te vieren, dus tijd om me echt op te jagen had ik niet. En we beleefden uiteindelijk een hele leuke en lekkere avond.

Ik mocht de wijn kiezen, en was danig onder de indruk van de uitgebreide, verrassende, en mooie wijnkaart. De kaart staat (van relatief democratisch tot wat duurder) vol interessante wijnen. En dan moesten we nog aan de hapjes beginnen. Hapjes zeg ik, want dit is dus een restaurant waar je verschillende kleine gerechtjes bestelt die je deelt met de rest van het gezelschap. Niet dat dit nu zo’n vernieuwend concept is, maar het blijft wel gezellig.

En ik hou daar wel van. Je krijgt immers veel verschillende smaken te proeven. Zeker wanneer het ook echt lekkere producten zijn die je op een eigentijdse, niet snobistische, maar wel lekkere manier geserveerd krijgt. In de keuken (die dus bijna moest gaan sluiten) werd het ene na het andere lekkere gerechtje voor ons bereid. We hadden carte blanche gegeven aan de chef. En we waren echt wel overtuigd van wat we te eten kregen. Samen met de lekkere wijn was dit een ervaring die ik wel eens wil overdoen.

En de “mondige” gastheer bleek gewoon een vriendelijke gast die ons meer dan correct bediende. De ontvangst was dan misschien wat zakelijk, maar de man kent z’n vak wel. Toch een aanrader die L’ Amitié, maar ga dus wel op tijd, en trek de deur snel dicht als je binnenkomt. En breng geen hond mee. Niet dat wij dat deden, maar op de site zeggen ze duidelijk dat honden niet welkom zijn. Goed om te weten voor je afgeblaft dreigt te worden. Mopje.

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef