Gisteren iets vervelend voor gehad op restaurant in Barcelona. We gingen na een hele lange wandeling in de zon iets eten aan het strand. Ik wou eens iets nieuws ontdekken, en mijn partner had enorm zin in pizza, en wist een restaurant aan de achterkant van het W Hotel dat blijkbaar prima pizza’s heeft, een goede Italiaan, Velissima. De setting was prachtig, het was duidelijk een “place to be” met veel jong mooi volk. De kaart was niet goedkoop naar Barcelona-normen, maar het zicht op de haven was erg mooi en de bediening vlot, en vriendelijk, meer op zijn Italiaans, dan op z’n Catalaans. Met veel schwung. Leuk.

Het was middag, dus we zouden een pizza delen, de Margherita was inderdaad heerlijk zei de ober, en eerst wilden we nog een vitello tonato en een melanzane alla parmigiani delen. We namen een mooie fles witte wijn, en werden snel en vriendelijk bediend. Leuke voorgerechten, het frisse water na de wandeling en de wijn smaakten ons goed, we waren gezellig aan het genieten van het vakantiegevoel. We kregen een duidelijk in de pizza-oven gebakken foccacia erbij. Dat was de broodservice. Als je die niet wil moet je dat expliciet zeggen hier in Barcelona, want je krijgt het automatisch, en het wordt ook gewoon aangerekend. No problem. Smaakte heerlijk bij de voorgerechten, zo recht uit de oven. Lekker

Alleen de pizza zelf, die kwam maar niet. Wij bleven beleefd wachten, de bodem van de fles kwam eerder in zicht dan die pizza waar we zo naar uitkeken. Ongeveer een half uur later kwam een meisje ons bestek afruimen en ze vroeg of we nog een dessert wilden. “Neen, dat wilden we niet, we waren op onze pizza aan het wachten,” zei ik. “Oh,” zei het meisje, “er is geen pizza (meer) vandaag.” “Vervelend”, zei ik, “want we hebben die wel degelijk besteld daarnet.” Haar ogen rolden. Maar nee, pizza hadden ze niet, of niet meer. Dat laatste was niet zo duidelijk. Hadden ze er wel gehad, en was die nu op, was de pizzabakker naar huis, of stond er gewoon überhaupt geen pizza op het menu deze middag en had de ober dat verkeerdelijk opgenomen?

Dus ik vroeg even door: “en waarom is die er niet dan? We hadden die toch besteld drie kwartier geleden, en de ober had de bestelling met een grote smile opgenomen, en zelfs nog eens voor ons herhaald. Is het deeg misschien op?” vroeg ik. Ze zag in die vraag of suggestie van mij plotseling haar redding. Dus ze bevestigde: “ja, sorry, het deeg is op, maar willen jullie iets anders bestellen? Een pasta, vis, vlees?” Hilarisch. Geen deeg meer in een pizzarestaurant dat de hele dag non-stop open is. Maar neen iets anders bestellen, dat wilden we niet. Dus ik deed een beetje lastig. Toen kwam er een manager langs. Die dame zei ons dat het deeg niet op was maar dat de oven stuk was gegaan. “Oei. Wanneer?” Haar antwoord was: “nu net.” “Dus meteen nadat ze er nog onze focaccia hadden in gebakken had die arme oven de geest gegeven?” vroeg ik. En dat werd door de licht geïrriteerde dame bevestigd. “Kan gebeuren meneer, bestelt u gewoon even iets anders,” zei ze.

Meteen daarna kwam de oorspronkelijke ober zich ook nog eens excuseren. Hij was bij de bestelling domweg vergeten dat er die middag geen pizza’s waren, maar hij zei dat hij onze broodservice, dus de in de pizza-oven gebakken foccacia, als excuus niet zou aanrekenen. Ja jongens, je kunt veel uitleggen en bijeen liegen, maar drie compleet verschillende excuses en redenen waarom je geen pizza op tafel kunt toveren nadat die al meer dan drie kwartier besteld is, en de fles wijn leeg is, is toch een beetje van het goede teveel. Het vervelende is dat ik nu nog altijd niet snap wat er fout is gegaan, omdat elke uitleg wellicht een halve leugen was. Maar die pizza, die kwam dus niet.

Ach. We hebben netjes de rekening betaald, en we zijn vertrokken. Zonder hoofdgerecht. Beter voor onze lijn ook nog eens. De zon scheen in Barcelona, en er zijn pizza-plekken genoeg, en dit zootje ongeregeld zou onze vakantie niet verpesten. Maar ik had mijn ervaring wel op mijn Instagram Stories gedeeld. Veel mensen waren me dankbaar: goed dat je niet enkel de goede plekken aanraadt, maar ook de plaatsen waar dingen fout gaan, waar mensen onbeleefd of niet correct zijn, want zo’n tourist traps moeten we met z’n allen vermijden. Graag gedaan, ik vind eerlijkheid ook belangrijk, en als alles altijd geweldig is dan geloof je me ook niet meer.

Maar, ik kreeg ook best wel wat kritiek: “dramaqueen, Ornelis, aansteller. Als er geen pizza’s zijn, bestel dan iets anders. Zelfs van een aantal vrienden in de horeca, die me zeiden: heb alstublieft een klein beetje geduld met hardwerkende mensen in onze sector, er kan altijd iets fout gaan, de oven kan stukgaan, deeg kan op zijn, de pizzabakker is misschien niet komen opdagen, of er is gewoon een menselijke fout gemaakt. Zo is het leven. Alsof jij nooit iets fout doet op de radio, we zijn allemaal mensen, en perfectie bestaat niet. En nu zo’n drama maken van een gemiste pizza, sorry, maar je lijkt nu wel op die koks die in de kranten hun collega’s afbreken, en jij zei toch altijd dat dat nestbevuilers zijn. Niet mooi van je Ornelis, geniet van het leven, en maak mensen niet zo publiekelijk af.”

Ik snap die kritiek op mijn post op Instagram ergens wel, een restaurant exposen als “absoluut te vermijden”, voor meer dan 80000 volgers omdat je je pizza niet krijgt, komt wel wat agressief over, en daarom heb ik het hele verhaal maar eens helemaal uitgeschreven. Zo zien jullie ook een beetje de nuance. Ze hebben er echt een potje van gemaakt. En zo snappen jullie waarom er niet klantvriendelijk werd gedacht. En waarom ik gefrustreerd was.

Maar ik kan ook wel vermoeden waar het probleem ligt: bij het personeel. In Barcelona is er een enorm verloop van personeel in restaurants, en dat een beetje goed coördineren in een zaak waar zoveel volk kan eten is echt een hels werk. Ik hoor het van bevriende restaurateurs hier: er komen steeds nieuwe mensen voor je werken, er gaan er steeds weg, de lonen liggen sowieso erg laag, (daarom dat je overal goedkoop kunt eten). En als je als baas wat teveel kritiek op je personeel hebt, gaan ze gewoon elders werken. Daarom draait er wel eens een wiel af in de grote zaken, de ene liegt een andere uitleg bijeen als er iets fout gaat dan de andere, ze vergeten in de drukte en de onderbezetting wel eens iets, ze trekken het zich ook niet aan, het blijven Zuiderse mensen die denken “doe eens niet lastig, toerist,” en zo krijg je gefrustreerde klanten.

Anyway: de voorgerechten waren dus lekker, het uitzicht is er prima, de zaak ziet er zeer mooi uit, en eigenlijk werden we er aanvankelijk ook zeer vriendelijk ontvangen. Maar een plekje in mijn volgende boek zullen ze niet krijgen. Sorry dat ik ook kritisch durf te zijn. Maar als je zo’n slechte ervaring hebt, en je deelt dat niet, terwijl je een gids uithebt met de aanraders, dan ben je niet eerlijk tegenover je volgers, en dan help je niemand. Geniet van Barcelona, er zijn plekken zat waar je wel krijgt wat je bestelt, in plaats van een leeg bord met drie verschillende leugens in… Velissima.

Restaurants waar ik enkel goede ervaringen heb meegemaakt kun je vinden in het boek Mijn Barcelona, te bestellen via www.mijnbarcelona.be

Foto: Would Be Chef