Ik hoor van veel mensen dat ze behoorlijk lastig lopen tegenwoordig. Sommige mensen, vooral dan zij die alleen zijn, zij die financieel te lijden hebben onder corona, of zij die in een moeilijke of slechte relatie zitten, zijn zelfs bijna ten einde raad. Voor hen hoop ik van harte dat er veel luisterende oren in de buurt zijn, en mensen die hen kunnen opmonteren. Of dat ze professionele hulp durven vragen en ook krijgen.

En ook al is natuurlijk niet iedereen ten einde raad, de grote meerderheid van de bevolking voelt zich toch ongelukkiger dan een jaar geleden, voor er van covid sprake was. Dat blijkt uit een groot onderzoek van de UGent bij 4.500 mensen. Meer dan 7 op 10 voelt zich op een of andere manier eenzaam en minder goed dan twaalf maand geleden. En 1 op de 3  is zelfs echt ongelukkig. Dat zijn absoluut geen fraaie cijfers. Maar ik begrijp natuurlijk wel vanwaar het komt.

Ikzelf? Ik voel me eigenlijk best OK. Ik ben gezond. Ik ben (op de vele DJ-sets na) kunnen blijven werken. Iedereen in mijn nabije omgeving is gezond en relatief gelukkig. We zijn verhuisd naar een huis waarin ik dolgelukkig ben. Mijn wandelen geeft me rust en energie. De ochtendshow is nog altijd leuk om te doen. Ik heb dit jaar veel extra tijd voor mijn partner gehad en we hebben dat overleefd (en veel meer dan dat). We hebben al die take away best leuk gevonden. En deze blog is groter dan ooit geworden met steeds meer fijne volgers.

Neen, ik ben niet ongelukkiger dan vorig jaar. Is het hier bij ons dan allemaal rozengeur en maneschijn? Natuurlijk niet. Ik kan me ook wel eens druk maken. Zo ben ik. Over mensen die zich niet aan de regels houden. Maar evenzeer over politici die met teveel gretigheid onze vrijheden afpakken. Daar kan ik dan wel eens wat over zagen. Maar kijk, was het geen covid dan had ik me wel opgejaagd over Catalonië, scheidsrechters in het voetbal of iets anders waar ik nu geen tijd aan verlies. Het hoort een beetje bij de aard van het beestje zeker.

Dus ik ben zeker niet ongelukkig. Maar het kan altijd beter. Als je mij vandaag vraagt wat me echt gelukkig zou kunnen maken, dan is dat uiteraard een terugkeer naar het oude normaal. Leven zonder mondkapjes, met knuffels, zonder social distancing of nachtklokken. Vrijheid dus. Laat ons hopen dat die er snel weer komt door de vaccins. En als je dan vraagt: en wat zijn de dingen die je dan zou willen doen? Wel ik zet er even vijf op een rijtje. Ze zijn een beetje willekeurig, maar ze geven wel aan waar het over gaat voor mij.

50 JAAR GETROUWD VIEREN VAN MIJN OUDERS

In april is het zo ver, dan zijn mijn ouders 50 jaar getrouwd. Er staat een groot feest gepland met alle vrienden en familie. Met lekker eten en goede wijn. Daar keken we zo naar uit. De kans dat zo’n feest door zal mogen gaan is nihil. Afstel is geen uitstel, dat weten mijn ouders ook. En ze zijn geen klagers, en focussen zich op de dingen die wel goed zijn. Ze wandelen net als ik heel veel, en genieten van het samenzijn met elkaar. Maar zo’n groot feest, dat gun ik ze wel. En snel. De kinderen en kleinkinderen, en alle vrienden, zouden hen zo graag in de bloemetjes zetten. Het zijn allebei prachtige mensen, en we zien hen zo graag. Dus beste Pfizers en co, draai maar gerust wat overuren, zodat dat feest snel kan.

GENIETEN VAN BARCELONA

Op vrijdagmiddag het vliegtuig opspringen, dat wil ik weer zomaar kunnen, zonder dat mensen mij een waanzinnige zot vinden. Ik wil dan lekker aankomen in onze flat in Barcelona rond drie uur. De gordijnen openen. Op ons kleine terrasje wandelen met een glas rosé. Wat wandelen door de heerlijke stad waar ik van hou. Vlug wat inkopen doen op de markt. Een uitgebreid bad nemen. Een lekker parfum opdoen. Mooie lichte kleren uit de kast halen. En gaan dineren in Via Veneto, mijn lievelingsrestaurant. Net als elke vrijdag zitten onze Spaanse vrienden Enric en Anna daar dan ook. Haar kussen we en hem geven we een stevige hug. En na de maaltijd drinken we samen nog een glas. Een oude brandy voor mij graag. En we overlopen hoe lekker druk de week weer was. En we klinken op het leven.

RESTAURANT CHEZ MOI SPELEN

Het gelukkigst ben ik wanneer ik mag koken voor vrienden. Lekker comfortfood door de week, of lekker uitgebreid in het weekend. Dan speel ik restaurantje. Ik kook zes of zeven gangen. Ik open aangepaste wijn. Er staan bloemen in huis en overal kaarsen en de servetten liggen netjes gestreken tussen het zilveren bestek en de kristallen glazen. Er staat muziek op waar mensen blij van worden. Ik nodig graag familie uit of vriendengroepen. Maar ik vind het ook plezierig om mensen samen te brengen aan tafel die elkaar nog niet zo goed kennen. In ons nieuwe huis kunnen tien mensen aan de grote tafel zitten, en voor echte feesten hebben we een verlengstuk zodat er nog eens vier mensen extra kunnen aanschuiven. Ik kijk er zo hard naar uit om zo’n groot feest te kunnen geven thuis.

HOTEL ORNELIS OPENEN

In ons nieuwe huis hebben we twee logeerkamers. Als je geen kinderen hebt, dan is daar wat extra ruimte voor. Vooraan hebben we de groene kamer, en achteraan de roze. Ze zitten onder het dak en zijn super gezellig. Beide kamers hebben een eigen douchekamer. Kortom: we kunnen hier eigenlijk B&B spelen. Dat gaan we niet letterlijk doen natuurlijk. Maar ik kijk er zo naar uit om straks ons neefje en de vier nichtjes op bezoek te laten komen. Dan kook ik hun lievelingseten, dan spelen we verstoppertje in de grote tuin, dan kijken we naar iets leuks op TV en dan slapen ze in de kamer die ze zelf kiezen. Ik wil mijn ouders en schoonouders laten logeren. En niemand van onze vrienden hoeft na een etentje nog naar huis te rijden.

VAN RESTAURANT NAAR RESTAURANT

Mannekes toch, wat wil ik de horeca weer volle bak steunen. Dat doen we nu al door geregeld take away te bestellen. Maar eens we weer buiten mogen en de restaurants weer opengaan, ga ik mijn schade inhalen. Ik wil naar al mijn vertrouwde restaurants teruggaan. De brasserietjes en de sterrententen. Ik wil ook nieuwe restaurants ontdekken. In de buurt, in de rest van het land, in Barcelona en in de wereld. Want reizen wil ik ook weer doen. Niet enkel naar Spanje. Maar zoals vroeger. Naar het Zuiden van Frankrijk, of nog eens naar Italië. Naar New York of naar L.A. Naar Shanghai of naar Agra. Ik wil, ik wil de wereld zien. En overal op marktjes kuieren, en de benen ‘s avonds onder tafel steken. Buiten in de zon. Of lekker binnen, uitkijkend over de sneeuw, of over een prachtige stad.