Mijn verjaardag vorig jaar, op 7 juni, zouden we met z’n tweetjes vieren in Kruisem, bij Peter Goossens in het Hof Van Cleve. Het einde van de eerste lockdown zou door ons extra stevig gevierd worden met een lekkere lunch in het beste restaurant van het land. Maar de restaurants mochten pas na het weekend open, en mijn reservatie kon niet doorgaan. Het werd een etentje thuis op het terras, ook lekker, en leuk, maar toch iets anders dan de beentjes onder tafel steken bij zo’n wereldtopper.

Vorige winter kregen we gelukkig een herkansing. De 18de december is voor ons een mega speciale dag. Laat ons zeggen: we hadden iets groots te vieren. Dus na veel pogingen hadden we nog eens een tafeltje te pakken gekregen. 18 december zou een prachtige feestdag worden voor ons met de beste maaltijd van de Benelux. Maar ja, toen kwam er natuurlijk een nieuwe lockdown voor de horeca, dus dat feestje ging jammer genoeg ook niet door.

Maar we dachten: derde keer goede keer, dus hadden we van zodra bekend werd dat de horeca op 1 mei van dit jaar weer zou openen, ons uiterste best gedaan om opnieuw een tafeltje te pakken te krijgen bij Peter. En we hadden geen risico genomen (we hadden trouwens ook weinig keuze, want alles zat meteen weer vol) en niet meteen de eerste weken bekeken, maar op 28 mei hadden we tot onze grote opluchting prijs. Het stond al een paar weken groot in onze agenda, wat keken we daar naar uit…

Maar ja, toen de aangekondigde opening van de horeca vorige week alweer werd uitgesteld, wisten we hoe laat het was. Peter zou nooit ofte nimmer zijn prachtige driesterrenrestaurant openen enkel op het terras. Daar kun je bij goed weer aperitieven met lekkere hapjes, of een koffietje drinken na de maaltijd. Maar een driesterren maaltijd serveren buiten, in Vlaanderen, in mei, ‘s avonds, nee, dat zou Peter niet doen. Het Hof van Cleve ging nog niet snel open, gokten we.

En ja hoor… Vandaag kwam de annulering op mail binnen. Met de redenering die ik hierboven al aanhaalde: de keuken van Peter leent zich niet tot buiten eten. Helemaal logisch. Niet overwacht. Maar wel een streep door de rekening. En een ontgoocheling ook. Verdorie toch. We hadden er zo naar uitgekeken. Maar het is niet anders. Er zijn ergere dingen in de wereld dan een etentje dat nog maar eens wordt uitgesteld. Mensen in de zorg hebben wel andere zorgen, ik weet het.

Maar ik denk niet enkel aan mezelf, maar vooral aan Peter en zijn fantastische team die ook stonden te popelen van goesting om weer te mogen starten, en uiteraard ook aan de andere restaurants in ons land. Zeker voor toprestaurants is de opening van de terrassen een magere troost en een vrijwel onhaalbare piste. De meeste chefs gaan het dan ook niet wagen en kijken de kat nog even uit de boom. De kosten voor zo’n haperende opening zijn veel te groot, het risico op slecht weer en te weinig omzet is gigantisch.

Een prachtige sector kreunt onder de maatregelen. Hoe raken we hier ooit uit, en vooral: hoeveel chefs gaan straks de moed niet meer vinden (of de financiële kracht niet meer hebben) om er weer volop tegenaan te gaan? Ik hou mijn hart vast, eerlijk gezegd. Verdorie toch, rot virus.