Ik eet graag goed. Ik kook graag zelf. En ik ga graag op restaurant. Maar er is een ding dat ik echt niet meer wil, en dat is teveel eten. Dat klinkt logisch. Maar toch is het dat niet. Vaak als je op restaurant gaat neem je een voorgerechtje, een hoofdgerecht en een dessert. Dat is veel eten. En soms ga je voor een volledig menu. En dat is heel veel eten. En eerlijk gezegd voor mij meestal teveel. Zeker nu ik bijna twintig kilo vermagerd ben kan ik niet zo ontzettend zwaar meer eten. Ik heb snel genoeg.
Maar eigenlijk heb ik dat gevoel al lang. Ik eet de laatste jaren bijna altijd à la carte en nauwelijks nog de grote menu’s. Behalve in restaurants waar er geen andere mogelijkheid is, en die ik toch wel eens wil ontdekken omdat ze uniek zijn, zoals onlangs bij Le Grand Verre van Wout Bru in Durbuy, en Come van Paco Mendez in Barcelona.
Onze lastigste ervaring was ooit in Denia, bij de overigens briljante topchef Quique Dacosta. Daar namen we het menu, en dat bestond al uit zestien of zeventien gangen, en de chef wou ons extra verwennen met wat bijkomende gerechten. Het was allemaal lekker en fantastisch goed bedacht, daar niet van, maar veel, echt veel teveel. En we wilden niet ondankbaar of onbeleefd zijn, en dus probeerden we zolang mogelijk vol te houden. Tot we echt aan de alarmbel moesten trekken.
Sowieso zijn we die avond met een indigestie naar buiten gegaan. En dat is zonde. Voor onszelf, we voelden ons gewoon niet meer lekker, maar voor de chef evenzeer, want ondanks zijn geweldige talent hebben we vooral onthouden dat het allemaal teveel was. Jammer. In elk geval hebben we toen gezworen: nooit meer. Als we vol zitten zitten we vol. Ons overeten doen we nooit meer.
En als het dan toch eens voorvalt dat we, zoals bij Come, voor het einde van het menu al een verzadigd gevoel hebben, dan vragen we gewoon of we het teveel naar huis mogen meenemen. Dat was tot vijf jaar geleden zeer ongewoon, maar tijdens covid hebben al die restaurants take away georganiseerd, en nu kijkt niemand meer raar op als je een “doggy bag” vraagt. Oef, want ik vind verspilling van voedsel echt doodzonde.
Zoals jullie weten ben ik heel vaak in Barcelona. Ik heb er ook mijn reisgids Mijn Barcelona over geschreven, die nog steeds te koop is op www.mijnbarcelona … Lees meer
Ik geef het toe: af en toe een beetje stout zijn kan geen kwaad. Maar vandaag heb ik het niet over ondeugend gedrag, wel over het bier. Stout is een donkere biersoort met een volle, geroosterde smaak die doet denken aan koffie, cacao en pure chocolade … Lees meer
Ik krijg af en toe de vraag van een journalist: wat zou jij eten als het je laatste avondmaal zou zijn?Ik vind dat eigenlijk een bijzondere gedachte, want ik hoop zo ontzettend hard dat ik op een dag gewoon rustig mag vertrekken in mijn slaap … Lees meer
4 november is officieel “Candy Day”, of gewoon: snoepjesdag. Het idee is dat zoetigheden die dag eens goed gevierd mogen worden. Snoep bestaat al waanzinnig lang … Lees meer
Ik krijg er vaak opmerkingen over, soms plagerig, soms verbaasd. Mensen die op sociale media zien dat ik op vakantie in Barcelona al om zes uur in de gym sta te sporten, vragen me geregeld of ik niet helemaal gestoord ben … Lees meer
Vandaag las ik in de krant dat steeds meer warme bakkers vrouw zijn. En eerlijk, dat vond ik een heerlijk bericht. Een beetje onverwacht misschien, maar tegelijk ook heel logisch als je erover nadenkt … Lees meer
Vorige week ben ik weer eens langsgeweest bij Kris en Sabine, het lieve koppel dat al jaren de mooiste bloemenwinkel van Lochristi en omstreken uitbaat, Bloembinderij Naudts-Boone op het dorpsplein … Lees meer
Er was een tijd dat je op geen enkel terras kon zitten zonder dat iemand naast je een glas gin-tonic met een halve botanische tuin erin liet neerdalen … Lees meer