Ik eet graag goed. Ik kook graag zelf. En ik ga graag op restaurant. Maar er is een ding dat ik echt niet meer wil, en dat is teveel eten. Dat klinkt logisch. Maar toch is het dat niet. Vaak als je op restaurant gaat neem je een voorgerechtje, een hoofdgerecht en een dessert. Dat is veel eten. En soms ga je voor een volledig menu. En dat is heel veel eten. En eerlijk gezegd voor mij meestal teveel. Zeker nu ik bijna twintig kilo vermagerd ben kan ik niet zo ontzettend zwaar meer eten. Ik heb snel genoeg.
Maar eigenlijk heb ik dat gevoel al lang. Ik eet de laatste jaren bijna altijd à la carte en nauwelijks nog de grote menu’s. Behalve in restaurants waar er geen andere mogelijkheid is, en die ik toch wel eens wil ontdekken omdat ze uniek zijn, zoals onlangs bij Le Grand Verre van Wout Bru in Durbuy, en Come van Paco Mendez in Barcelona.
Onze lastigste ervaring was ooit in Denia, bij de overigens briljante topchef Quique Dacosta. Daar namen we het menu, en dat bestond al uit zestien of zeventien gangen, en de chef wou ons extra verwennen met wat bijkomende gerechten. Het was allemaal lekker en fantastisch goed bedacht, daar niet van, maar veel, echt veel teveel. En we wilden niet ondankbaar of onbeleefd zijn, en dus probeerden we zolang mogelijk vol te houden. Tot we echt aan de alarmbel moesten trekken.
Sowieso zijn we die avond met een indigestie naar buiten gegaan. En dat is zonde. Voor onszelf, we voelden ons gewoon niet meer lekker, maar voor de chef evenzeer, want ondanks zijn geweldige talent hebben we vooral onthouden dat het allemaal teveel was. Jammer. In elk geval hebben we toen gezworen: nooit meer. Als we vol zitten zitten we vol. Ons overeten doen we nooit meer.
En als het dan toch eens voorvalt dat we, zoals bij Come, voor het einde van het menu al een verzadigd gevoel hebben, dan vragen we gewoon of we het teveel naar huis mogen meenemen. Dat was tot vijf jaar geleden zeer ongewoon, maar tijdens covid hebben al die restaurants take away georganiseerd, en nu kijkt niemand meer raar op als je een “doggy bag” vraagt. Oef, want ik vind verspilling van voedsel echt doodzonde.
Gisteren iets vervelend voor gehad op restaurant in Barcelona. We gingen na een hele lange wandeling in de zon iets eten aan het strand. Ik wou eens iets nieuws ontdekken, en mijn partner had enorm zin in pizza, en wist een restaurant aan de achterkant van het W Hotel dat blijkbaar prima pizza’s heeft, een goede Italiaan, Velissima … Lees meer
Mensen die me al een paar jaar volgen weten dat ik een paar playlists heb staan die openbaar zijn op Spotify. eentje daarvan is “Would Be Chef Summernights” … Lees meer
Van een slechte timing gesproken. Net nu ik een dikke maand een reisgids uitheb met als naam “Mijn Barcelona” waarmee ik nog meer mensen wil motiveren en helpen om deze prachtige, gastvrije stad te ontdekken, was er een “gigantische betoging” in Barcelona tegen toeristen … Lees meer
Vandaag is sugar cookie day. Dat is in Amerika heel wat. Dan worden er volop koekjes gebakken en uitgedeeld. Ik probeer zelf niet al teveel suiker te consumeren … Lees meer
19 mei is blijkbaar de dag van het bakken, een ideale aanleiding om eens een taartje klaar te maken. Ik zal maar met de deur in huis vallen, ik ben geen fanatieke bakker … Lees meer
Er zijn weinig dingen waar je werkelijk niks aan kunt veranderen. Je kunt je geluk een beetje maken, en je succes ook, maar het weer, daar kan geen mens iets aan doen … Lees meer
Onze reis naar India zit er op. Ik wil meteen met de deur in huis vallen: ik ben erg dankbaar. Dankbaar voor zoveel indrukwekkende impressies, voor zoveel schitterende ervaringen, voor zoveel dingen die ik weer heb bijgeleerd … Lees meer
Sinds het begin van de kerstvakantie ben ik begonnen aan het boek dat ik al lang heb aangekondigd, en waar blijkbaar veel mensen zitten op te wachten. Eindelijk is het zover: Mijn “Barcelona boek” komt er aan … Lees meer