Na een jaar vol dj-sets op vrijdag en zaterdag hadden we ons voorgenomen om in december, de mooiste maand van het jaar, een paar weekends door te brengen in ons geliefde Barcelona. Omdat George, een van onze twee poezen, zo’n veertien dagen geleden plots heel ziek werd, moesten we vorig weekend echter cancelen. In plaats van te vliegen naar de zon bleven we twee dagen thuis en genoten met ons viertjes van het leven, met goede wijn, comfortfood en veel geknuffel. Dat bleek een uitstekend idee. Want dinsdag al hebben we een totaal leeg geleefde en gestreden poes veel te vroeg los moeten laten. De heerlijke tijd die we samen nog konden doorbrengen vorig weekend, nemen ze ons nooit meer af.

Dit weekend ben ik gelukkig dan toch in Barcelona geraakt. Met mijn papa. Ik heb m’n ouders al geregeld meegenomen naar onze tweede thuis. Maar omdat mama steeds meer opziet tegen het vliegen (ze heeft op haar vierenzestigste pas voor het eerst gevlogen, en ze deed het de voorbije jaren altijd met behoorlijk wat schrik) zijn ze hier de voorbije twee jaar niet meer geraakt. Dat is zonde, want ze zijn hier allebei ontzettend zo graag, en enkele van mijn lievelingsrestaurants waren intussen ook hun favorieten geworden. Maar mama is wel zo lief om te zeggen “het is niet omdat ik niet meer vliegen durf dat papa daar ook het slachtoffer moet van worden, dus ga gerust mee André”. Zo gezegd, zo gedaan. En dus brengen de twee jongens een weekend samen door: vader en zoon. Heerlijke dagen. Een contrast met vorig weekend, en toch ook weer niet. Want beide weekends gaan over genieten van het leven, met je geliefden.

Papa is eenenzeventig en nog altijd super fit. Vroeger was hij een topatleet, en tot op vandaag gaat hij veel wandelen en fitnessen om in conditie te blijven. Ja, wat dat betreft is hij altijd een voorbeeld voor me geweest. We wandelen dit weekend dus veel door deze prachtige stad. Maar we genieten ook van lekker eten en drank. Tijdens zijn atletiekcarrière heeft papa nooit alcohol gedronken, maar later is hij wel de vreugde van een goed gemaakt glas gaan ontdekken. Papa is van de kwaliteit meer dan van de kwantiteit. Een goede trappist ’s avonds, een mooie Bordeaux of een Meursault, hij houdt er wel van. En net als mama, die zelf een uitstekende hobbyhok is, gaat papa graag goed uiteten.

Vrijdag zijn we met z’n tweetjes gaan dineren in het chique Via Veneto, mijn lievelingsklassieker in Barcelona. Een iconisch restaurant met een prachtig modernista-interieur en een traditionele menukaart. Nadat we een zeer geconcentreerde visbouillon kregen gingen we voor de “hare à la royale”. Een moeilijk te bereiden maar prachtig gerecht met haas en een intense saus. We dronken er een intense Rioja bij van Muja. Puur genieten.

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Gisteren genoten we van een lekker ontbijtje op de Mercat del Ninot, en op die markt, die een beetje verderop in onze straat ligt, kochten we lekkere gamba’s, clams, en percebes (eendenmosselen uit Galicië) voor de lunch thuis op ons terras. Nadien maakten we een grote, rustige wandeling door de stad, babbelden veel over vroeger, over nu en over de toekomst, en namen een aperitiefje op het dak van het Majestic Hotel. De zon scheen, het was er warm, we moesten zelfs ons jasje uitdoen omdat het wel lente leek, zo twee weken voor kerstmis. Het was zalig.

Foto: Would Be Chef

Nadien wandelden we naar huis en ik bereidde de schelpjes, de percebes en de garnalen, en we aten ze met een stukje brood op ons terras terwijl Dionne Warwick, die we samen met m’n ouders nog in Oostende hebben gezien dit jaar, uit de boxen klonk. Heerlijke momenten. Nadien hebben we met z’n tweetjes onze kerstboom gezet. Ik heb veel van m’n papa, ook z’n onhandigheid. Maar met z’n tweetjes zijn we er toch behoorlijk ingeslaagd om de boom in elkaar te zetten en te versieren…

Foto: Would Be Chef

Zaterdagavond gingen we dineren in Robata. Toen het personeel van de fitnessclub in Aalter waar papa altijd sporten gaat, een paar maand geleden naar Barcelona op uitstap kwam hadden ze me een goede tip gevraagd voor een betaalbaar en lekker restaurant waar ze toch met 23 man konden dineren. En ik had meteen Robata aangeraden. Robata is Japans voor barbecue, en je kunt er lekker gegrilde vleesspiesjes eten maar ook uitstekende sashimi, sushi, dumplings en noedels. Echt een topplek. Modern interieur, vlotte bediening, veel jong en goedgezind volk, niks aanstellerigs. Omdat de trainers op de sportclub papa allemaal hadden verteld dat het er zo lekker was geweest wou hij er graag heen, en ik vind het nooit een straf om er te dineren. Papa was in de wolken. Ook al vroeg hij toch een vork omdat z’n stokjes-skills niet echt ontwikkeld zijn. We aten zo lekker. Een mooie afsluiter van een zalige dag, met een prima flesje Chablis bij.

Foto: Would Be Chef

Na het ontbijt gingen we gisteren om elf uur naar een klassiek concert in het prachtige Auditori aan de andere kant van de stad. Ik had tickets gekocht voor Sjostakovitsj. En nadien gingen we lunchen aan Barceloneta, in La Barra de Carles Abellan, een van m’n favoriete restaurants, en onlangs tot mijn grote vreugde bekroond met een welverdiende eerste Michelinster. Vanavond zullen we voldaan en intens gelukkig terug naar België vliegen.

Wat geniet ik toch van die tijd die ik doorbrengen kan met m’n ouders. Vorig jaar hebben we hen meegenomen naar de Schwarzwaldstube in Baiersbronn in Duitsland. Met mama ben ik onlangs nog gaan dineren in Zet’joe in Brugge, bij Geert Van Hecke, al jaren de favoriete chef van ons mama. En nu deze twee dagen met papa in Barcelona: het zijn altijd prachtige ervaringen. Ik zie m’n ouders graag, en zijn zien ons graag. Ik ben ze zo dankbaar voor wat ze al gans hun leven voor ons gedaan hebben, voor de normen en waarden die we van hen meegekregen hebben. Ze zijn allebei nog in topvorm, dus we kunnen nog volop profiteren van het mooie dat het leven ons te bieden heeft. Kinderen van in de veertig, met gezonde ouders van in de zeventig, ze moeten elk moment koesteren, want je weet nooit hoe het leven gaat. Papa, ik lijk steeds meer op jou, schreef ik op Instagram onder de foto van ons beiden samen op het terras. Dat meen ik, en dat vind ik een geruststelling. Want een mooier voorbeeld dan mijn papa (en mama) had ik nooit kunnen hebben in het leven. Daar hebben we dit weekend toch al een paar keer heerlijk op mogen klinken.

Foto: Would Be Chef