Gisterenavond gebeurde het, zomaar, out of the blue. Hij stond daar. De man met de hamer. Of was het de vrouw met de hamer? Ik had het eerlijk gezegd niet zien aankomen. Had het totaal niet verwacht. Maar ik kreeg wel een gigantische tik. Plots had ik nog nul energie. Ik kreeg m’n heerlijke maaltijd amper binnen. Ik dronk nauwelijks van mijn glaasje wijn. Ik raakte na het pre-dessert de trap van m’n hotel bijna niet meer op. Zo raar.

Waar kwam dat plots vandaan zeg? De hele dag lang had ik geen vermoeden dat die tik er aan kwam. Maar geheel onlogisch is het wellicht niet. Het zijn voor elk van ons hele pittige maanden geweest. Sinds de krokusvakantie had ik geen vakantie meer. Ik heb maandenlang ochtendradio gemaakt, ook in de krokusvakantie, meer dan een maand lang zelfs zeven op zeven. Met de vroege wekker die daar bijhoort voel je dat wel.

Daarnaast was er ook de stress en de onzekerheid. Net een nieuw huis gekocht dat we volop wilden renoveren. Die werken hebben we ook intens opgevolgd. Intussen probeerden we ons oude huis te verkopen. Ik heb heel veel geschreven ook voor deze blog en voor m’n wandelboek. En ik heb me net als iedereen wel zorgen gemaakt over de gevaren van corona en de sociale en economische gevolgen van deze gigantische crisis. Mijn DJ-sets vielen allemaal weg, wellicht zijn er al 100 geschrapt intussen, dan moet je alles toch eens herbekijken, zeker als je aan het verbouwen bent.

En toch heb ik me al die tijd prima gevoeld. Op zo’n momenten ga ik door op adrenaline. Ik ben een geboren optimist bij wie het glas bijna altijd halfvol is. Bij de pakken blijven zitten is nooit een goed idee. En op de koop toe dacht ik: andere mensen hebben het veel zwaarder dan ik. Mensen die ziek zijn, mensen die alleen zijn, mensen die vrienden of familie verliezen aan corona, of wiens bedrijf helemaal plat ligt, mensen die tijdens hun online meetings ook aan pre-teaching moeten doen. Ik had en heb dus niks te klagen. En dat heb ik dan ook weinig of nooit gedaan.

Ik mocht van thuis uit werken. Ik heb lekker en veel gekookt. Ik heb meer gewandeld dan ooit. De verstandhouding met mijn liefste en onze kat was geweldig goed. De zon scheen veel. Ik heb heel veel gewandeld. En de luisteraars waardeerden het enorm dat we zo hebben doorgewerkt tijdens de crisis. Kortom, er waren vitamientjes genoeg om door te gaan.

Maar gisteren was het plots van “boem patat”, en ging het licht uit. Vrijdagavond hadden we nog heerlijk gegeten met Geert Hoste en z’n vrouw in Antwerpen. En gisterenmorgen was ik redelijk vroeg vertrokken vanuit Rijmenam naar Frankrijk, op m’n eentje, met een monster van een X7 die ik een weekje mag lenen van BMW. De rit ging best vlot, ik luisterde naar zalige muziek, ik voelde me God in Frankrijk. De vakantie was eindelijk begonnen. Het was tijd voor rust en genieten.

Aangekomen in het hotel in Romorantin-Lanthenay in de buurt van Orleans, Le Grand Hôtel du Lion D’Or, at ik een lekker slaatje met een glas wijn in de tuin, en toen voelde ik het al. Ik moest een siësta doen, want m’n lijf voelde plots ontzettend moe. Ik ging slapen rond halfvier ‘s middags en ik werd pas om halfacht wakker. Ik nam een warm bad, deed een net hemd aan en een mooi jasje, en ik wandelde naar het restaurant. Maar mijn benen voelden aan alsof er lood inzat.

De maaltijd was absoluut verzorgd en lekker. Maar het was alsof elke hap die ik door m’n keel stak er een te veel was. Ik ben wel wat kilo’s bijgekomen van het goede leven en de wijntjes tijdens de lockdown, en plots voelde ik me een papzak. Het was warm in het restaurant en m’n nette jasje was er teveel aan. En wat al helemaal raar was: zelfs de wijn ging nauwelijks naar binnen. Raar, zo raar.

Ik had het deze keer allemaal niet zien aankomen. Het kwam erg onverwacht. Maar ik herkende het wel: het was wat sommige mensen “decompressie” noemen, een term van bij het duiken. Er wordt van decompressie gesproken bij het stijgen uit diep water naar de oppervlakte. De duiker gaat dan van een omgeving met hogere druk naar een omgeving met lagere druk. Decompressie betekent dus letterlijk “ontdrukken”. Dat is exact wat ik voelde gisterenavond.

Van een periode van zware druk, mocht ik nu de vakantie inrijden. Niets moet nog, alles mag. En mijn lijf reageerde meteen met een mokerslag. Ik herken dat natuurlijk wel van vroegere vakanties. Vaak krijg ik dan de eerste dagen een keelontsteking of zo. Nu was het gewoon een complete energie-dip. Als m’n wijntjes al niet meer smaken, dan is m’n glas niet halfvol maar te vol geweest, en dan giet m’n lijf het leeg.

Gelukkig herken ik dat fenomeen. Ik weet: dit komt goed. Ik heb me nog voor het tweede dessert naar m’n kamer gesleept, en proberen te slapen. Dat lukte niet meteen. Er zaten nog teveel verhalen in m’n hoofd, de kamer was te heet, de matras te zacht. Maar ik heb de airco harder gezet, en ben daarna diep in slaap gevallen. Ik heb vanalles gedroomd, door elkaar, zeer intens, en ben zwetend als een rund wakker geworden. Maar ik voel me beter. De grote tik heb ik achter de rug. Ik ga rustig verder rijden naar Barcelona, via onze vrienden in de Gers. Alles komt goed.

Ik deel mijn verhaal omdat ik wel eens te horen krijg: ben jij dan nooit moe, slaap jij wel eens, ben jij altijd het zonnetje in huis, voel jij je nooit eens minder? Het antwoord is: ik ben ook maar een mens die hapert, net als iedereen. Ja, meestal gaat het prima en leef ik lekker hard door op enthousiasme en adrenaline. Maar soms zegt mijn lichaam ook eens: stop! En dat deed het gisterenavond. Niet erg. Ik aanvaard dat, begrijp dat, herken dat, en ga er de komende dagen slim mee om proberen te gaan. Veel slapen. Veel niksen. Rust vinden. Kan ook eens geweldig deugd doen. En het mag, het is vakantie.