Épicure: klassieke wereldklasse zoals die enkel in Parijs bestaat

Foto: Michaël Schockaert

Vorig weekend was ik voor een lezing en een DJ-set in Parijs op de Leaders Meeting. Zaterdag overdag en ’s nachts moest er dus gewerkt worden. Wel een plezant jobje hoor, want de sfeer was uitstekend onder de Belgische ondernemers die voor dit netwerkevent jaarlijks naar Parijs afzakken, en die nu voor de tiende verjaardag ook een dansfeest cadeau kregen. En, er werd gedanst. Tot in de vroege uurtjes.

Maar op zondag had ik nog de tijd om even van culinair Parijs te genieten. Een goede gelegenheid om nog eens één van de toppers van de Franse hoofdstad te bezoeken. Dat was inmiddels zo’n 5 jaar geleden. Vroeger heb ik er verschillende toprestaurants bezocht, en Épicure in het Bristol Hotel had toen bij mij het meeste indruk gemaakt. Ik at er ooit octopus gecombineerd met konijn en ik vond dat een waanzinnig lekkere combinatie. Eric Frechon was ook de favoriete chef van Nicolas Sarkozy, en zijn restaurant vlakbij het Elysée werd enkele jaren geleden wel eens de kantine van Sarkozy genoemd omdat de toenmalige president er vaak eten kwam.

Alles wat je zou kunnen verwachten van een Parijs drie sterrenrestaurant krijg je hier ook. Alles is meer dan af en super chique, met een quasi perfecte bediening (er wordt “ge’meneer’d” tegen je alsof je de koning van Versaille bent) en het prijskaartje is aangepast aan het decor, de gastronomische verwennerij, de grandeur van de locatie en het poepchique clienteel. (Aan een tafel naast ons kreeg een meisje voor haar 18de verjaardag van haar papa een joekel van een ring vol diamanten).

Dat gevoel dat je in een plek voor de superrijken zit te lunchen, zorgt er bij andere gastronomische toppers in Parijs soms voor dat de ervaring uiteindelijk nog flink tegenvalt. Het is altijd wel erg lekker, maar de prijs kwaliteit verhouding, doet je soms echt duizelen, twijfelen, en met een vervelend gevoel buiten stappen. Zo van: het is goed, maar is het zo goed dat je er zoveel geld moet voor neertellen? Ik moet daar namelijk wel even voor sparen, wellicht in tegendeel tot het gros van de andere gasten.

In de Épicure wordt door Eric Frechon echter zo’n prachtige gesofisticeerde keuken geserveerd dat je echt compleet overdonderd bent. Zijn vakmanschap is indrukwekkend en dergelijk klassieke gerechten, op zo’n perfecte manier bereid, kun je bij ons enkel bij Peter Goossens terugvinden.

De langoustine royale bijvoorbeeld, was op het eerste zicht een heel verfijnd maar ook behoorlijk eenvoudig gerecht. Maar de uitvoering was perfect en de smaken waren zo intens correct. En het eerste voorgerecht, de gebrande prei met algenboter, en tartaar van oesters was één van de meest spectaculaire gerechten die ik de voorbije jaren at. 200 procent smaak. Bij de desserts was de “Citron de Menton” een immens kunststukje. Geen idee hoe de krokante korst rond de schuimige inhoud, met daarin dan nog eens smaken van geconfijte citroen en peer wordt bereikt, maar zowel het oog als de smaakpapillen werden intens verwend.

Was het duur? Ja. Eerlijk is eerlijk. Erg duur. 340 euro per persoon voor het menu, zonder de wijnen. Dat zijn prijzen zoals je ze enkel in de toprestaurants in wereldsteden als New York, London en Parijs vindt. Maar voor dit soort belevenissen, één keer om de zoveel maand, spaar ik graag. Het is een unieke feestervaring om eens te mogen lunchen in zo’n culinair paradijs. Hier kom ik terug, over een paar jaar. Want van de Épicure je kantine maken, dat is eerder een voorrecht van presidenten. Maar toegegeven: Sarkozy had duidelijk goede (dure) smaak.

Poireaux « d’Ile de France »
cuits entiers au grill, beurre aux algues, tartare d’huîtres « perle blanche », cébette et citron.



Langoustine royale
juste cuite au thym-citron, condiment « oignon-mangue », bouillon des pinces aux agrumes et coriandre.



Macaronis farcis
truffe noire, artichaut et foie gras de canard, gratinés au vieux parmesan.



Merlan de ligne de Saint-Gilles-Croix-de-Vie
en croûte de pain de mie imprimé aux amandes, tétragone mi-cuite relevée à l’huile de curry et péquillos.