Gisteren hadden we het geluk om nog eens te gaan lunchen in Dinner by Heston Blumenthal in het iconische Mandarin Oriental Hotel aan Hyde Park in London. Blumenthal die tot op vandaag hoge ogen gooit met zijn “The Fat Duck” in Bray opende deze nieuwe “brasserie” een zevental jaar geleden. Het opzet was eenvoudig maar geniaal. Na z’n televisie-zoektocht “in search of perfection” wou hij de klassieke Britse keuken in ere herstellen, en de beste versie van oeroude klassiekers maken en die in een hedendaagse (luxe) bistro-omgeving serveren. Waar de Fat Duck heel erg steunde op de traditie van de moleculaire keuken, wou hij hier schijnbaar veel eenvoudiger koken maar wel op zoek gaan naar de ultieme smaakervaring.

De critici waren meteen laaiend enthousiast. Want Dinner by Heston was zeer vernieuwend. Na de overvloed aan schuimpjes en gelletjes, proefbuissmaken en rare bewerkingen was dit een soort teruggaan naar de klassieke keuken, maar wel op een verfrissende manier.

Toen wij er voor het eerst gingen eten, zes en een half jaar geleden, was ik (ik moet eerlijk zijn) niet helemaal overtuigd. We namen mijn lieve collega Tess Goossens en haar man Guy mee als cadeautje voor hun huwelijk, en ik dacht toen: is dit het maar? Geen veertien gangen. Maar de keuze tussen een zestal voorgerechten, hoofdgerechten en desserts. Niet meer niet minder.

Ik vond het op één of andere manier te vanzelfsprekend, er was te weinig gedoe of zo. Het was ook in dezelfde periode dat Peter Goossens een soortgelijke beweging maakte: meer naar de essentie, terug naar het (top-)product. En ik had toen in het Hof Van Cleve een beetje hetzelfde gevoel: OK, het was superlekker, maar wat maakte dit nu één van de beste restaurants van de wereld, waar zaten de liflafjes en de frivoliteiten. Ik was verkeerd. Ik was wat miskweekt door het spektakel van de moleculaire keuken wellicht. Want de essentie moet altijd de smaak zijn.

Gisteren stapte ik op een hele andere manier Dinner by Heston binnen, en de lunch was meer dan een schot in de roos. We beslisten om allebei verschillende gerechten te kiezen, zodat we er in totaal zes konden proeven.

Als voorgerecht kozen we voor de “Earl Grey Tea Cured Salmon. Pickled lemon salad, genteman’s relish & sorrel” en aan de andere kant van de tafel verscheen de “Lobster Kedgeree. Grilled Cornish lobster, rice en curry.” Beide voorgerechten waren heerlijk, maar de kreeft was werkelijk spectaculair. Het geheim zat in de heerlijke curryolie die rond het romige rijstgerecht werd geserveerd en die het een ongelofelijke punch gaf. Mooi hoor.

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Bij de hoofdgerechten kwam aan de overkant de “Roast Turbot & Green Sauce. Braised chicory, parsley, pepper, onion & eucalyptus”. De vis die eerst sous-vide was gegaard en nadien op de plancha afgebakken was top, het witloof “het beste ever” maar vooral de saus op basis van eucalyptus was de smaakmaker en wow-factor van dit mooie gerecht. Ikzelf koos voor het vegetarische gerecht op de kaart. Ik hou van vlees en vis, maar deze klassieker met bloemkool in de hoofdrol sprak me ontzettend aan. En met de “Roast Cauliflower. Smoked brown butter, red wine, truffle & macrows” kreeg ik echt waar ik voor kwam: smaak, smaak, smaak. Dit was voor mij de koning van de umami.

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

En dan moesten de desserts nog komen. De “Tarte of Strawberries. Vanilla cream, white chocolate, mountain pepper, strawberry & verbena sorbet” was echt heel lekker, een fris, licht, en zomers taartje uit de duizend. Maar de “Tipsy Cake. Spit roast pineapple” was spec-ta-cu-lair. Misschien wel het beste dessert ooit. De cake is een soort van brioche (klaargemaakt in Sauternes) die in een warme hele rijke en zoete crème anglaise wordt geserveerd en het stukje ananas erbij zijn zo zo zo lekker… de ananassen hangen draaiend aan het spit voor een haard, zoals een pita of een kip aan het spit, en ze zitten vol met smaak. Echt fenomenaal.

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Foto: Would Be Chef

Kortom: het was een toplunch, van het begin tot het einde. Met een heerlijke fles Italiaanse chardonnay erbij van het huis Antinori was het genieten van het begin tot het einde. Als je ooit de mogelijkheid hebt om hier te gaan lunchen of dineren: zeker doen.

Maar opgelet: dit is niet je gewone sterrenrestaurant, waar je meer dan tien gangen na elkaar geserveerd krijgt met veel frulletjes en gekte en telkens aangepaste wijn. Neen, hier eet je old school lekker, puur, en klassiek: een voorgerecht, een hoofdgerecht en een dessertje. Maar vergis je niet: dit is dus wel de nummer 45 in de wereld! En terecht.