In dit ene restaurant wil ik echt nooit meer gaan eten!

Ben ik soms wat te streng in mijn restaurantbesprekingen? Te onbeleefd? Spreek ik niet met kennis van zaken? Zet ik teveel druk op sommige chefs en personeel? Ben ik verwend? Een snob? Sommige mensen vinden van wel. Ik schreef gisteren een kritische en licht ontgoochelde recensie over “Steirereck” in Wenen hier op de foodblog, en ik kreeg daar heel veel reacties op.

Besprekingen die (eerder) negatief zijn, dat lezen mensen blijkbaar graag. Ik schrijf ze nochtans echt niet graag. Ik zou het liefst enkel fantastisch eten en daar dan hele lieve dingen over schrijven. Ik ben oprecht een positieve mens. Vroeger zag je soms op menukaarten “ben je tevreden over je etentje, vertel het dan door. Ben je niet tevreden, spreek er ons dan op aan.” Dat is eigenlijk wel een goed principe. Zeker in deze tijden waarin iedereen een zelfverklaarde recensent is. Ik besef dat ook. Een artikel op mijn blog wordt gemiddeld een paar duizend keer gelezen. Dat houdt natuurlijk een zekere verantwoordelijkheid in, en ik besef dat. Vaak schrijf ik niet eens een beoordeling als een etentje wat tegenvalt. Gewoon, omdat ik me bewust ben van de mogelijke impact.

Sommige mensen vinden dat ook echt niet leuk. Nadat ik hier een negatieve recensie schreef over de sommelier van Moments in Barcelona omdat die niet wou toegeven dat een wijn verkurkt was, schreef een man (uit de horeca) mij: “Sorry Ornelis, ik respecteer je, maar wat je hier schrijft vind ik echt niet kunnen. Misschien had die dame wel gelijk, zij heeft voor sommelier gestudeerd, en wat is jouw opleiding. Door zoiets te schrijven geef je een slechte naam aan een restaurant, en die mensen kunnen zich niet eens verdedigen. Ik vind dat er zwaar over.”

En nadat ik gisteren schreef dat de gastvrouw bij Steirereck die bij een vorig bezoek bijzonder warm en gastvrij was, nu eerder koel en afwezig leek, kreeg ik van één van mijn trouwste volgers deze reactie: “De gastvrouw had misschien een mindere dag, ziekte in de familie, overlijden? Of gewoon een mindere dag … we zijn mensen, en ook zij was misschien gewoon eerlijk met haar gevoelens op die dag en kon dus niet dat extra tikkeltje ‘gemaakte blijdschap en warmte’ uitstralen … of ze was misschien onder de indruk van iemand die op sociale media schreef dat ze een mindere dag had, terwijl ze zich net zo had ingezet … ze was misschien gewoon triest.”

Dat zou allemaal kunnen, inderdaad. Maar enkel daarover schreef ik niet. Er waren teveel andere haperingen in de bediening. En ik heb mijn stuk met zoveel mogelijk nuance en zo beleefd mogelijk geschreven. Een andere volger stuurde me trouwens deze mail: “Ik herken je reactie op je bezoek aan Steirereck helemaal! Wij waren er twee weken geleden, voor de eerste keer. Hadden er ons al maanden op verheugd en onze verwachtingen waren torenhoog. Mag ook wel denk ik als je naar een van de beste restaurants ter wereld (!) gaat. Maar ook voor ons was het ‘net niet’, om precies dezelfde redenen als jij beschrijft. Aan ons werd ook letterlijk gezegd dat ze glazen wijn van 10cl schonken. We hebben uitstekend gegeten en werden correct bediend, maar WAAAW!!! was het jammer genoeg niet. Een tweede keer komt er dus wellicht niet.”

Zo zie je maar. Nuance mag en moet er zijn. In twee richtingen. En mijn mening is niet heilig of zaligmakend. Maar ik ben het aan jullie, mijn trouwe lezers ook verplicht om eerlijk te zijn. Wanneer ik alleen maar met bloemetjes gooi en hartjes uitdeel, ook al was mijn eetervaring minder, dan geloven jullie mij uiteindelijk nooit meer. En dat zou pas echt fout zijn. Want dan denk je na een super positieve recensie ook: “het zal wel zijn.” Vandaar dat ik het als mijn plicht blijf zien om zeker bij hele dure en met prijzen overladen restaurants gewoon eerlijk te zijn. Als het goed is dan bejubel ik hen graag, bij een mindere ervaring zal ik beleefd maar vriendelijk mijn mening met jullie delen.

Mijn enige echt afschuwelijke ervaring dit jaar had ik in New York, bij het gerenommeerde Brooklyn Fare. Ik ben niet eens in het restaurant geraakt door de gigantische arrogantie van het personeel. Kijk dan ben ik echt vlijmscherp. Dan schrijf ik het echt van me af, en dan zweer ik je: daar ga ik echt nooit meer eten. Lees hieronder maar eens wat er mij precies overkwam.

En voor de rest ben ik een positieve mens, die gelukkig heel veel en heel mooi heeft mogen eten in heel veel toprestaurants en goedkopere sympathieke eettentjes. Want het hoeft echt niet altijd sterreneten te zijn om je als een ster verwend te voelen. Veel succes, harde werkers in de horeca, ik heb heel veel respect voor jullie job, en wens jullie een fantastisch succesvol 2019 toe, met heel veel gelukkige klanten!