Mama en papa waren vorig jaar vijftig jaar getrouwd. Ze gaven toen een weliswaar door corona uitgesteld feest, waar ze hun beste vrienden en familie hadden uitgenodigd. Daar zaten een heel aantal mensen die ze zeer graag gezien hebben niet meer bij. Wanneer je eenmaal halfweg de 70 bent dunt je vriendenkring jammer genoeg uit. Maar zij die er nog bij waren genoten daarom extra hard, en klonken op hun geliefden, op het leven, en op het jonge paar: Anny en André.

Mama en papa kregen veel cadeautjes van hun vrienden. Bloemen, mooie flessen wijn, en vooral: heel veel bonnen om op restaurant te gaan. Wat dat betreft lijken ze een beetje op mij; ze houden er ook ontzettend van om eens lekker te gaan dineren. Sommige bonnen waren zo gul dat ze eigenlijk te groot waren om met z’n tweetjes op te souperen en dus nodigen ze af en toe de kinderen eens uit. Mijn broer en zijn vrouw mochten al eens tafelen op restaurant met zo’n bon, en gisteren werden wij mee uitgenodigd in Fou Du Goût in Lovendegem, bij Gent.

Het werd een gezellige avond met lekker eten, een flesje Champagne, en een goede fles Meursault. Papa houdt daar ontzettend van, en ikzelf ook. Thuis is het tegenwoordig enkel nog Wijn Ornelis die geschonken wordt, maar op restaurant laat papa zich dan graag nog eens gaan. Hoe lief toch, en hoe sympathiek. We hebben lekker en verzorgd gegeten, we hebben leuk gebabbeld, en op het einde had mama nog de mooiste verrassing mee voor ons.

Als mama zegt: ik heb nog een cadeautje mee dan kan dat maar twee dingen betekenen. Ofwel heeft ze taart gebakken. Mama, dat weet je, maakt de lekkerste makkelijke appeltaart, heerlijke rabarbertaart, en super lekkere havermouttaart. Je moet maar eens op de linken tikken en ze zelf proberen te bakken. Ze zijn zo makkelijk en zeer lekker. Maar neen, deze keer had ze geen taart mee. Maar een andere al even lekkere verrassing!

Mama had samen met papa (want die helpt de laatste tijd vaker en vaker mee in de keuken) zes, je leest het inderdaad goed, zes verschillende soepen voor ons gemaakt. Een ganse middag waren ze ermee bezig geweest deze week. Groentjes halen, groentjes kuisen, soep maken. Er zit wortelsoep bij en courgettesoep, tomatensoep en paprikasoep. Allemaal zalige soepen. Mama en papa hadden ze al diepgevroren en ze in een frigobox meegebracht naar het restaurant. Toen we vertrokken met de taxi kregen we de frigobox vol verse soep dus mee naar Lochristi. Omdat wij altijd zo’n druk leven hebben, en daardoor volgens hen waarschijnlijk veel te weinig soep drinken, hadden ze die zes speciale soepen voor ons gemaakt. Mij ouders zijn de liefste van de wereld.

Maar er was wel een maar. Een klein puntje van kritiek. Een hele kleine opmerking. Van mama. En ik moest terugdenken aan hoe ze vroeger met ons omging. Ze was altijd lief, maar durfde ook wel eens streng zijn als het nodig was. En ik moest er veertig jaar later breed van glimlachen. Mama zei dat ze dat erg graag doet, die soep maken, zeer graag, speciaal voor ons, maar dat we toch met één ding rekening moeten houden vanaf nu. De deksels van de potten MOGEN NIET IN DE VAATWAS MACHINE.

Dat had ze ons in het verleden al enkele keren gezegd, blijkbaar, maar dat waren wij dan vergeten. Of onze huishoudster had ze wel eens in de vaatwasmachine gestoken. Maakt nu niet uit. Maar als die deksels in de vaatwas gaan trekken ze krom. En dan zijn ze eigenlijk niet meer bruikbaar. En dat is natuurlijk iets wat we niet willen. Mama houdt op haar manier van recycleren en hergebruiken. Respect voor spullen. En vooral: geen plastic weggooien, er is al veel te veel plastic in de wereld.

Mama en papa gaven ons nog een dikke knuffel en mama herhaalde nog eens: “dus niet in de vaatwas machine steken he”, en wij reden weg uit Lovendegem, na een heerlijke avond met mijn ouders, en met zes liter soep, in de koffer van de taxi. Sommige dagen vergeet je nooit. Zoveel liefde.