Wow. Wat een opluchting. Niet dat ik twijfelde. Dat niet. Integendeel. Maar na zoveel jaren voor het eerst gaan eten in het sterrenrestaurant van een goede copain is eigenlijk een groot risico. Op de koop toe at ik voor het eerst in een sterrenrestaurant bij Piet Huysentruyt in 1994, exact een kwart eeuw geleden, in Wortegem-Petegem.

Piet was toen één van de meest non-conformistische chefs van Vlaanderen. Hij kende z’n klassiekers, hij kon verdomd goed koken, maar hij wou het anders doen, op zijn manier. Het was indrukwekkend. Sindsdien heb ik vaak samen met Piet gekookt, op TV, maar heb ik nooit meer in één van zijn restaurants gegeten. Tot gisterenavond dus.

De eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat Piet zelf niet meer achter het fornuis staat in Likoké. Hij heeft de leiding van z’n restaurant intussen doorgegeven aan z’n zoon Cyriel, die de zaal leidt en een ambitieuze jonge sommelier is, en de chef in de keuken is Anthony Stoop. Maar Piet blijft de ambassadeur, blijft z’n naam lenen aan het restaurant, en de volledige visie is door hem uitgetekend.

Om eerlijk te zijn: dat proef je nog steeds in alles. Eén van de hapjes was een saucisson die door Piet nog steeds zelf wordt bereid, heerlijk geserveerd met wat mosterd en fijne kruiden. Daar voel je nog helemaal de Ardèche. Ook in de wijnkaart, ook al zijn er veel andere referenties. Maar voor de rest reis je in het degustatiemenu de hele wereld rond. Piet deed dat al in Wortegem Petegem in de jaren 90. Hij kende z’n terroir natuurlijk wel, maar haalde z’n inspiratie werkelijk overal. Zonder last te hebben van grenzen, beperkingen of limieten.

In het degustatiemenu bij Likoké mag je je dus verwachten aan Zuid-Afrikaanse, Japanse, Zuid-Amerikaanse, Belgische en nog een tig tal andere invloeden. Sans scrupules. Dat is gedurfd in een (laat ons wel wezen) vergeten gat als Les Vans. Want ja, Likoké zit ver verstopt van alles. Geen wonder dat de stugge Fransen in de buurt soms hun neus ophalen voor die extravagante Belg met z’n rare gerechten. Geen wonder ook dat het restaurant gisterenavond vol zat met Belgen. Correctie: Vlamingen. Allemaal op doorreis, of speciaal naar hier gekomen voor Piet en z’n team. Ik hoorde bijna alleen Nederlands. Geen wonder dat de conservatieve Franse Michelininspecteurs dit prachtige restaurant nog geen tweede ster hebben gegeven. En geen wonder dat de juryleden van de TOP 100 van de wereld ook eerder neerstrijken in New York of Barcelona, dan in Les Vans. Maar ze dwalen.

Wat dit team hier neerzet is vlekkeloos entertainment, spectaculaire gerechtjes, en vooral: alles is zo smaakvol. En dat is de essentie. Piet zei het me zelf nog: “ik blijf daar op duwen, ik wil dat het team de klassiekers blijft kennen, lekkere fonds maakt, perfecte sauzen, goed leert afkruiden.”

No worries Piet, Anthony en z’n team hebben dat perfect gedaan. We hebben ontzettend genoten. Ik ben fier op jou en je team, copain. Vrienden en criticasters mogen allemaal eens de benen onder tafel komen steken in Likoké, het is af. Er zijn restaurants in de TOP 100 van de wereld die hier ook eens langs zouden mogen komen… om te proeven hoe je in 2019 je gasten culinair hoort te verwennen. Bluvn goan moat! Diepe buiging.

Ons menu