“De Croo doet tenminste geen loze beloften”

Het was voor velen, en ook voor mezelf weer een opdoffer toen we gisteren hoorden dat er geen versoepelingen komen. Ik luisterde live, al wandelend met een goede vriend in het bos, naar de persconferentie van de premier, en ik hoorde dat zelfs hij ontgoocheld klonk. Hij gaf wel weer z’n inmiddels gekende en dus wat afgezaagde motivatiespeech en hij zei nog maar eens dat we nog even geduld moesten hebben, en dat de lente van de vrijheid eraan zat te komen, maar nu nog even niet. Nu moesten we nog even ons best doen. Ik herkende die boodschap van vorige lente. Toen moesten we ook heel even op de tanden bijten om de zomer te redden, de zomer van 2020 toen, remember? Voor veel mensen een loodzware opdracht.

We hadden gehoopt op tenminste een versoepeling in open lucht. Maar het werd niks. De cijfers laten het nu niet toe. Geen versoepelingen betekent geen perspectief voor niks of niemand. Niet voor de jeugd, niet voor de ouderen, niet voor meer knuffelcontacten of voor sociale contacten buiten, niet voor de sportclubs en niet voor de cultuursector. En als je alle cijfers en tabellen, en de aanbevelingen van de experts een beetje eerlijk volgt, dan weet je dat de horeca niet vooraan in de rij zal staan bij mogelijke toekomstige versoepelingen. Ook al heeft Horeca Vlaanderen gepleit voor perspectief, het is er gewoon nog niet. De besmettingscijfers blijven immers stijgen. En als de regering fysieke gezondheid en de bescherming van de zorg als eerste prioriteit blijft beschouwen zullen we dus moeten wachten op meer vaccins, ons aan de regels moeten blijven houden, en dus hopen op betere cijfers. Lastig voor velen.

Maar verschillende horeca-ondernemers in mijn omgeving zijn duidelijk. Ze vragen vooral een beetje meer begrip en respect. De meeste begrijpen intussen wel dat ze achteraan in de rij van de versoepelingen zullen staan. Maar wat ze dus helemaal niet meer willen zijn de stomme ballonnetjes die sommige politici de voorbije weken zijn blijven oplaten, vooral, maar niet enkel in het Zuiden van ons land. Telkens wordt er een sprankeltje hoop gegeven en dan krijg je toch weer het deksel op je neus. Ook van ons, gewone burgers, vragen ze wat respect. De horecaondernemer wiens terrasstoelen deze week in Antwerpen zomaar zijn ingepikt door picknickende jongeren terwijl hij niet openen mag, zei me nog: “ik snap niet dat mensen niet begrijpen welke dolk in ons hart dat wel is.”

En één van m’n beste maten zei me: “ik vind het bijzonder jammer dat we ons restaurant nog niet mogen openen, maar ik heb wel respect voor de duidelijke communicatie van Alexander De Croo, hij is tenminste eerlijk. Hij zegt het zoals het is. En met deze stijgende cijfers is het niet mogelijk om te openen. Het risico is gewoon te groot dat we bij een mogelijke derde golf na een paar weken weer moeten sluiten, en dat is het laatste wat we nu willen meemaken: openen, sluiten, openen. Wanneer we nu weer mogen openen wil ik graag dat het voorgoed is. Want de opstartkosten zijn niet te onderschatten, en dat geldt ook voor verplichte sluitingen. Dus liever nog even geduld dan roekeloosheid.”

Het was geen fijne boodschap van De Croo gisteren. Voor niemand. Maar ik sluit me wel aan bij m’n vriend restaurateur. De premier was duidelijk: versoepelen kan nu niet. Dat hadden de experts en de vele mensen uit de zorg en de ziekenhuizen ook duidelijk aangekondigd, dus schrikken was het niet echt gisterenmiddag. Ik was aan het wandelen toen ik de boodschap van de premier hoorde, samen met een goede maat. We hebben er effe over gezaagd, de boodschap gewikt en gewogen, maar ons vooral opgejaagd over al die partijleiders en politici die de mensen de voorbije weken toch een beetje verlekkerd hebben met mogelijke versoepelingen zonder daar echt een aanleiding voor te hebben. Vervolgens hebben we tegen elkaar gezegd dat treuren en klagen al zeker geen oplossing is. En we zijn over leukere zaken beginnen kletsen. Heerlijk.

Het werd nog een prachtige wandeling. 25 kilometer tot de zon onderging boven de prachtige Moervaart. Nadien heb ik heerlijke vitello tonnato met makreel, en daarna kingcrab met de allereerste asperges uitgehaald bij Fleur De Lys, het gezellige restaurant aan de overkant van onze straat. Mensen die ik graag blijf steunen. Ik heb een lekker flesje uit de kelder gehaald en samen met mijn lief hebben we nog maar eens op elkaars gezondheid en die van onze familie en vrienden geklonken.

Het is lente. Wandelen mag nog steeds, zeiden we tegen elkaar. Met vier buiten lunchen ook. En gelukkig zijn is nog altijd niet verboden. Want dat hebben wij onszelf wel beloofd: zolang het virus ons fysiek niet te pakken krijgt (en daar doen we ons uiterste best voor) dan gaat het mentaal niet in ons hoofd kruipen. Dus ja, premier De Croo, ook al is uw boodschap van “nog even volhouden” wat eentonig aan het worden, er is geen andere optie, dus wij doen mee.