“Niet bang zijn voor mij. Ik bijt wel!”

Het was een slimme beslissing die we al aan het begin van de lockdown genomen hebben: we houden ons aan de regels, we leven zo veilig mogelijk, maar we gaan wel mensen blijven zien. Dat mocht al die tijd trouwens, mensen ontmoeten, maar dan wel buiten. Met vieren mocht je afspreken. Maar enkel buiten, binnen mocht niet. Daarom hebben mensen zoveel gewandeld met vrienden en familie. En ook al ben ik een fervente wandelaar, ik wou die andere hobby ook niet opgeven: koken voor vrienden.

Dus hebben we terrasverwarmers gekocht, veel dekentjes voorzien, en warmtestrips voor in de schoenen. En elk weekend is er wel een ander bevriend koppel komen lunchen. Altijd buiten, altijd veilig. Het zijn etentjes die we nooit zullen vergeten, ook al worden we honderd. “Weet je nog hoe iedereen in de winter van covid zat te zagen en zeuren in zijn kot? Wel toen hebben wij samen buiten gegeten, op het terras in Lochristi, met lekker eten, veel ontsmettende alcohol, en goede, echte babbels. Zalig.”

Het speciale is wel: zelf zijn we op één heerlijk etentje bij onze goede vrienden Kathy en Werner na (en dat was zalig, want zij kookt heerlijk, en hij kiest altijd de beste wijntjes uit) nergens uitgenodigd. Bij hen lukte dat ook: buiten eten, want ze hebben ook een overkapping en terrasverwarmers. Maar verder heeft werkelijk niemand zich er aan gewaagd om ons ook te vragen om eens een hapje te gaan eten.

Ik snap het volledig. Je moet al een terras hebben, en terrasverwarmers, een overkapping, en vooral veel lef en een beetje avonturiers-bloed  om mensen uit te nodigen om bij vriestemperaturen te komen lunchen. Niet iedereen is zo crazy als wij. Het voordeel is wel: als de lente straks echt losbarst, en de zomer van de vrijheid is daar, zullen we bij heeeeeel veel mensen terug gevraagd worden. We gaan de komende maanden bij heel veel vrienden en familie verwend worden, en als het vaccin de komende maand gezet wordt (ik ben bijna 48, half juni zal ik toch aan de beurt zijn?) dan gaat niks ons nog tegenhouden.

Toch zijn er ook een paar vrienden, ik moet heel eerlijk zijn, die ons wel eens bekennen dat ze ons nauwelijks durven uit te nodigen voor een lunch of een diner. Zijn ze bang van mij? Van ons? Denken ze dat wij vervelend gezelschap zijn? Of te kritisch misschien? Laat ik hier voor eens en voor altijd duidelijk maken, dat is echt nergens voor nodig. Maar ik begrijp wel hoe het komt. Omdat ik zelf een hobbykok ben, en ik mijn gasten daarom altijd verwen met uitgebreide etentjes met veel gangen en gerechten, denken sommige vrienden dat ze ons op net dezelfde manier moeten ontvangen, en dat geeft hen vaak stress.

“We gaan jullie dan eens uitnodigen op restaurant deze zomer”, liet een goede vriendin ons onlangs weten, “want voor Sven koken, sorry, dat durf ik niet.”  Ik vind het heerlijk om met vrienden op restaurant te gaan, dus prima voor mij, maar die stress is wel compleet onnodig. Ik vind het zalig wanneer mensen voor ons koken en ons thuis ontvangen. En de gastvrouw of gastheer hoeft helemaal niet te doen alsof ze Peter Goossens zijn. Een lekkere pasta, een fijne ovenschotel, barbecue, of een lekkere kaasplank. Het is voor mij allemaal goed, allemaal gezellig. Het is de uitnodiging die telt, de gulle gastvrijheid, de babbels en de vriendschap. Mensen zien, en uren bij elkaar doorbrengen, daar draait het om. En maak iets wat je zelf lekker vindt, of haal iets bij de traiteur of zo, en bezorg jezelf vooral geen stress. Ik ben ook maar een Would Be Chef.

Dit gezegd zijnde, vind ik het heerlijk om vanmiddag nog eens bij vrienden te mogen gaan eten. Enfin, het is eigenlijk verre familie. Désiré, een verre achterneef van me, en dus één van de minder dan 150 Ornelis-en in ons landje, en zijn vriend Glenn, ontvangen ons straks. We gaan veilig met een mondkapje op met de taxi naar hen toe, want we weten dat ze zoals gewoonlijk veel goede wijn zullen voorzien hebben. Als er nu eens één koppel is waar etentjes nog uitgebreider zijn dan bij ons, dan is het wel bij hen. Glenn is echt een fantastische hobbykok, en Désiré een uitstekende gastheer. Dus zullen er vanmiddag weer prachtige gerechten passeren op hun terras, hopelijk in de zon, en anders onder de grote paraplu. Een zalig vooruitzicht.

Als je trouwens wil ontdekken welke soort gerechten we straks zullen voorgeschoteld krijgen, dan kun je makkelijk even gaan spieken. Desiré en Glenn hebben sinds enkele jaren zelf ook een succesvolle foodblog: The Food Tryout. De tweede foodblog in de familie Ornelis, en ook eentje vol heerlijke inspirerende gerechten. Ga zeker eens een kijkje nemen en je zult snappen dat we een zalige lunch tegemoet gaan. En toch nog een kleine boodschap aan alle andere vrienden en familieleden van ons die hier aan het lezen zijn: laat een bezoekje aan The Food Tryout jullie niet afschrikken, op een lekkere barbecue mag je ons dus ook uitnodigen. Niet bang zijn voor mij. Ik bijt. Ik bedoel daarmee: ik ga sowieso genieten van een etentje bij jullie.